John Banville - Η τριλογία των επαναστάσεων

Τρεις άντρες, τρεις εποχές, τρεις επαναστάσεις.
Ο Κοπέρνικος και η πίστη του σε μια νέα επιστήμη.
Ο Κέπλερ και η κίνηση των πλανητών γύρω από τον ήλιο.
Ο Νεύτωνας και ο νόμος της βαρύτητας.

Άντρες που ονειρεύτηκαν ότι λύνουν το μυστήριο του κόσμου.
Που αμφισβήτησαν αλήθειες αιώνων.
Που ανέτρεψαν όλα όσα ήξεραν για τη φύση των πραγμάτων.
Που έσπασαν μια παράδοση βυθισμένη σε εικασίες, δοξασίες και σφάλματα.

Κι όμως, υπάρχει ο άνθρωπος πίσω από τον επιστήμονα. Που επιθυμεί να είναι ο πραγματικός του εαυτός. Με ανησυχίες, επιθυμίες, αδυναμίες, πάθη, έρωτες και διαψεύσεις. Που κάποιες φορές καταφεύγει στην επιστήμη για να γλυτώσει από το βάρος της ίδια του της ύπαρξης. Άντρες πρωτοπόροι, επαναστάτες του νου μέσα στους αιώνες.

Αυτή είναι η ιστορία τους.

Ο Τζον Μπάνβιλ σε μια απρόβλεπτη μυθιστορηματική τριλογία.

(πηγή: http://www.biblionet.gr)

Edwin Abbott - Η Επιπεδοχώρα

Μια συναρπαστική περιπέτεια μαθηματικής φαντασίας σ' έναν δισδιάστατο κόσμο, ο οποίος κατοικείται από νοήμονα γεωμετρικά σχήματα που κινούνται, μιλούν και έχουν ανθρώπινα αισθήματα.
Την τελευταία ημέρα του 1999, παραμονή της νέας χιλιετίας, ο αφηγητής, ένα ορθολογικό Τετράγωνο, θα δει την ισορροπία της επίπεδης ζωής του να ανατρέπεται όταν ένας μυστηριώδης επισκέπτης του αποκαλύπτει τα μυστικά της Τρίτης Διάστασης.

(πηγή: http://www.biblionet.gr)

Maurice Pons - Ρόζα

     

     Ο Μωρίς Πονς γεννήθηκε στο Στρασβούργο το 1927. Γρήγορα εγκατέλειψε τις σπουδές φιλοσοφίας και το 1951 εξέδωσε την πρώτη του νουβέλα, "Metrobate", στον εκδοτικό οίκο Julliard. Ακολούθησε το 1953 το "La Mort d' Eros" και το 1959 η συλλογή διηγημάτων "Παρθενικές", που απέσπασε το Βραβείο Διηγήματος και από την οποία ο Φρανσουά Τρυφφώ εμπνεύστηκε το σενάριο για την ταινία του "Τα χαμίνια". Στα διηγήματα της συλλογής, ο Πονς χρησιμοποιεί μια γλώσσα η οποία δανείζεται από την παιδική ηλικία όλη τη μαγεία και μαζί την τόλμη της.
Ερασιτέχνης ηθοποιός, δημοσιογράφος και περιστασιακά εκδότης, ο Πονς συνεργάστηκε με το περιοδικό Arts, προτού εγκαταλείψει οριστικά την παρισινή ζωή το 1957 για να εγκατασταθεί στο Moulin d' Ande, στο Eure.
     To 1958 έγραψε το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα "Le Cordonnier d' Aristote", και το I960 το πολύ σημαντικό "Le Passager de la Nuit", με θέμα τον πόλεμο της Αλγερίας. Το μυθιστόρημα αυτό γυρίστηκε σε ταινία στην Ελλάδα από τον Μάνο Ζαχαρία, με τίτλο "Νυχτερινός επιβάτης". Ο Μ. Πονς είναι ένας από τους θαρραλέους που υπέγραψαν το μανιφέστο των 121 ενάντια στον πόλεμο της Αλγερίας (με τους Μ. Blanchot, J.-P. Sartre, Μ. Duras κ.λπ.).
     Το 1965 εξέδωσε το "Les Saisons"· πρόκειται για ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα με θέμα την οδύνη της ύπαρξης.
     Άλλα έργα του Πονς: "Ρόζα", 1967· "La Passion de Sebastien Ν.", 1968· "Mademoiselle Β.", 1973· "La Maison des Brasseurs", 1978· "Douce-Amere", 1985· "La Dormeuse", 2001.
Πολλά μυθιστορήματα του Μωρίς Πονς έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο και στο θέατρο, ενώ έχουν χρησιμεύσει και ως βάση για χορογραφίες· ωστόσο, πολυτιμότερη παραμένει η ανάγνωση τους, καθώς εκεί διακρίνεται η τέχνη ενός συγγραφέα για τον οποίο "γραφή σημαίνει τα φωνήεντα και τα σύμφωνα που βάζει κανείς στη σειρά για να φτιάξει παρτέρια ομορφιάς".
     Στα πενήντα περίπου χρόνια της ενασχόλησής του με τη συγγραφή, ο Μωρίς Πονς έδωσε περίπου δεκαπέντε βιβλία· στάθηκαν, όμως, αρκετά να τον αναδείξουν σε εξέχοντα λογοτέχνη. Από την πρώτη συλλογή διηγημάτων, τις "Παρθενικές", έως το "Delicieuses frayeurs", που κυκλοφόρησε το 2006, τα περισσότερα από τα έργα του επανεκδίδονται συνεχώς και μεταφράζονται σε άλλες γλώσσες.

πηγή: http://www.biblionet.gr

Άγιος Αυγουστίνος - Εξομολογήσεις

 

 

[...] Ώ Κύριε, «κατάρτισαι τα διαβήματά μου» και αποκάλυψέ μου όσα κρύβουν αυτές οι σελίδες. Η φωνή σου είναι η χαρά μου. Ναί, η φωνή σου είναι χαρά υπέρτερη και από την πιό μεγάλη ηδονή. Δώσε μου ό,τι αγαπώ. Δώσε το, γιατί το αγαπώ, γιατί και το να αγαπώ ακόμη εσύ μου το έδωσες. Μην εγκαταλείπεις τις δικές σου δωρεές, μην καταφρονέσεις το διψασμένο δέντρο σου. Θέλω να σου εξομολογηθώ ό,τι βρήκα στα βιβλία σου.

Κύριε, δώσε μου τη χάρη να ακούσω «φωνήν αινέσεως», να μεθύσω από σένα, να δω «τα θαυμάσια εκ του νόμου σου», από την πρώτη ημέρα που έκτισες τον ουρανό και τη γη. Κάνε να φτάσω ως τη βασιλεία της άγιας πολιτείας σου, την συναιώνιά σου. [...]

 

 

(απόσπασμα)

Hermann Broch - Οι Αθώοι

        Οι "Αθώοι" μάς δίνουν την πιο βαθιά και πιο έγκυρη έκφραση της βιωματικής γνώσης του ναζισμού. Στο μυθιστόρημα αυτό, ο Χέρμαν Μπροχ ανέλυσε το ναζισμό πριν από την πολιτική του επικράτηση, καταδεικνύοντας την ύπαρξή του στην καθημερινή ζωή και τις διαπροσωπικές σχέσεις των κοινωνικών στρωμάτων που -ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση- τον εξέθρεψαν.

        Οι ήρωές του, εμπνευσμένοι από την όπερα του Μότσαρτ Ντον Τζιοβάνι, ζουν και δρουν χωρίς συνείδηση των κοινωνικών και πολιτικών συνεπειών των πράξεών τους, αμέτοχοι στα όσα συμβαίνουν γύρω τους, "αθώοι" και συνάμα συνένοχοι στην επερχόμενη βαρβαρότητα. Είναι ένας νέος τύπος "πολιτών του 20ού αιώνα", που φέρνει στο νου τη σημερινή πραγματικότητα της αδιαφορίας και της πολιτικής απάθειας.

πηγή: http://www.biblionet.gr

Nikolai Leskov - Η Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενκ

Μια νεαρή γυναίκα που την παντρεύουν μ’ έναν πλούσιο και πολύ μεγαλύτερο της σε ηλικία έμπορο.

Κλεισμένη στο σπίτι του άντρα της με τον πεθερό να την καταδυναστεύει.

Μόνη της για μεγάλα χρονικά διαστήματα, όσο ο έμπορος άντρας της ταξιδεύει για δουλειές.

Με το στίγμα της γυναίκας που δεν γεννάει τον πολυπόθητο διάδοχο που θα κληρονομήσει την περιουσία.

Πλήττει.

Είναι νέα.

Με επιθυμίες.

Διψά για ζωή.

Θέλει ένα παιδί γιατί νομίζει ότι θα την βγάλει απ’ την ανία της καθημερινότητας.

Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το πορτρέτο της Κατερίνας Ισμαΐλοβα.

Όλη της η ζωή κι η κοσμοθεωρία ανατρέπονται όταν ερωτεύεται ή μάλλον όταν ικανοποιείται ερωτικά. Ο αρρενωπός επιστάτης της δημιουργεί προσδοκίες και ψευδαισθήσεις για μια κοινή, ευτυχισμένη ζωή. Της προσφέρει απλόχερα έρωτα και της εξουσιάζει σώμα και πνεύμα. Της ασκεί ψυχολογική πίεση κι αυτή δεν του χαλάει χατήρι.

Για τον έρωτα της, η Κατερίνα αποφασίζει να απαλλαγεί από τις περιττές απουσίες κι έτσι αρχίζει ένας κύκλος εγκλημάτων. Η Κατερίνα σκοτώνει αλλά κάθε φορά γεμίζει ενοχές. Οι Ερινύες την κυνηγούν στον ύπνο της, δεν την αφήνουν να χαρεί ελεύθερη τον έρωτα της.

Η ιστορία της Κατερίνας Ισμαήλ Ισμαΐλοβα. είναι η νουβέλα που έγραψε το 1865 ο Νικολάι Λέσκοφ με τίτλο «Η λαίδη Μάκβεθ του Μτσενκ». Με την ίδια  όμως  ιστορία καταπιάστηκε  η όπερα  “Κατερίνα Ισμαΐλοβα”  σε λιμπρέτο των Αλεξάντερ Πράις και Ντμίτρι Σοστακόβιτς .

Αξίζει να αναφερθεί ότι εξαιτίας του λιμπρέτου του, ο Σοστακόβιτς ήρθε σε σοβαρή σύγκρουση με το καθεστώς. Ενώ οι κριτικές για το έργο ήταν διθυραμβικές και η υποδοχή του κοινού σε Αμερική κι Ευρώπη ενθουσιώδης, όταν ο Στάλιν παρακολούθησε την παράσταση, δυσαρεστήθηκε τόσο που η Πράβντα, επίσημη εφημερίδα του καθεστώτος, δημοσίευσε ένα άρθρο (υπάρχει η φήμη ότι το ανυπόγραφο άρθρο ήταν του ίδιου του Στάλιν) με τίτλο: «θολούρα αντί μουσικής». Σ’ αυτό το άρθρο αποδοκιμάστηκε η παράσταση και χαρακτηρίστηκε το έργο ως φορμαλιστικό και άνευ ουσίας.

Από το πρώτο λεπτό ο ακροατής σοκάρεται από την εσκεμμένη παραφωνία μιας μουσικής σύγχυσης. Σπαράγματα μελωδίας,οι αρχές μιας μουσικής φράσης πνίγονται, αναδύονται κι εξαφανίζονται πάλι μέσα σε ουρλιαχτά και τσιρίδες. Το να παρακολουθήσεις αυτή τη «μουσική» είναι δύσκολο, το να τη θυμάσαι αδύνατο [...] Το τραγούδι έχει αντικατασταθεί από στριγκλιές. Οι ευκαιρίες του συνθέτη να βρεθεί σε μελωδικά μονοπάτια αυτοκτονούν στην αγριότητα ενός μουσικού χάους και κακοφωνίας [...]. Το πάθος εκφράζεται μόνο με φασαρία. Η όπερα αυτή είναι επικίνδυνη για τη σοβιετική μουσική.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την καθολική μεταστροφή όσων είχαν αρχικά εκφραστεί θετικά υπέρ του έργου του Σοστακόβιτς. Η κατακραυγή υπήρξε γενική και ο συνθέτης περιθωριοποιήθηκε κι απομονώθηκε.

Η Λαίδη Μακβεθ του Μτσενκ ξεχάστηκε μέχρι που ο ίδιος ο Σοστακόβιτς την επανέφερε στη σκηνή στις 8 Ιανουαρίου 1963 με τον τίτλο: « Κατερίνα Ισμαΐλοβα». Το κείμενο και η μουσική είχαν υποστεί αλλαγές, είχαν προστεθεί δυο νέες πράξεις και είχαν απαληφθεί κάποια πολιτικά μηνύματα. 

πηγή: http://theatro.wordpress.com

Dylan Thomas - Η προοπτική της θάλασσας

       

       Το συγγραφικό έργο του Ντύλαν Τόμας χαρακτηρίζεται από μια ξεχωριστή ιδιομορφία. Ιδιομορφία που διαφοροποιεί το γράψιμό του σε τέτοιον βαθμό, ώστε να αχρηστεύσει a priori κάθε απόπειρα σύγκρισής του με το έργο άλλων συγχρόνων του. Δαιμονικά ποιητική φύση, ο Τόμας ανέσυρε τη λέξη από τη φθορά της καθημερινής τριβής και την τοποθέτησε σε ένα συμβολικό εννοιολογικό επίπεδο που επεκτείνεται στο μεταφυσικό όραμα. Γιατί ο Ντύλαν Τόμας παίζει με τις λέξεις. Βαθύς γνώστης και μελετητής της αγγλικής γλώσσας και λογοτεχνίας, από τα παιδικά του χρόνια και της Βίβλου –τα δύο βασικά εφόδια της μόρφωσής του–, συνδυάζει απαράμιλλα την καθομιλουμένη με την αρχαΐζουσα, εμφυτεύοντας ανάμεσά τους λέξεις ιδιωματικές, αργκό. Οι πυκνά εναλασσόμενες εικόνες, οι μεγάλες παράγραφοι που τις διατρέχει μια ανάσα, η ιδιόρρυθμη χρήση του συντακτικού, ο πλούτος των συνηχήσεων, η επινόηση λέξεων, τα λογοπαίγνια, η εσκεμμένη κρυπτικότητα των λέξεων, η μουσική ροή της έκφρασής του, μαρτυρούν έναν εξουθενωτικό λογοπλάστη που αναζητά, «πιέζει και πλάθει» τη λέξη, για να της προσδώσει τελικά μια επιλογή νοηματική, ένα φάσμα συγκινησιακών και μεταφυσικών σημασιοδοτήσεων.

πηγή: http://plethronbooks.gr

Josef Roth - Η εξέγερση

         

     Ο Γιόζεφ Ροτ γεννήθηκε το 1894 από εβραίους γονείς στην Ανατολική Γαλικία (σημερινή Ουκρανία). Σπούδασε φιλοσοφία και γερμανική φιλολογία στο Λέμπεργκ και στη Βιέννη. Το 1916 κατάχθηκε στον αυστριακό στρατό και έλαβε μέρος στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Στο διάστημα του μεσοπολέμου εργάστηκε ως δημοσιογράφος στη Βιέννη και στο Βερολίνο, όπου έζησε δώδεκα χρόνια (μετά το 1920). Ήδη από το 1922 εντοπίζει και στηλιτεύει από τους πρώτους τον Χίτλερ. Εβραίος ο ίδιος, ασκεί έντονη κριτική στη συμβιβαστική στάση της εβραϊκής κοινότητας. Το πρώτο του μυθιστόρημα, "Το δίχτυ της αράχνης", δημοσιεύτηκε το 1923 σε συνέχειες σε αυστριακή εφημερίδα και είχε αρκετή επιτυχία. Το 1926 έμεινε τέσσερις μήνες στη Σοβιετική Ένωση όπου αρχίζει να γράφει τα μυθιστορήματα "Φυγή χωρίς τέλος" και "Ο βουβός προφήτης". Από το 1932 δηλώνει σ' ένα φίλο του: "Πρέπει να φύγουμε. Θα κάψουν τα βιβλία μας και θα είμαστε εμείς ο στόχος... Πρέπει να φύγουμε ώστε μόνο τα βιβλία μας να παραδοθούν στην πυρά." Στις 30 Ιανουαρίου του 1933, τη μέρα που ο Χίτλερ αναγορεύεται καγκελάριος του Ράιχ, ο Ροτ μεταναστεύει οριστικά στο Παρίσι, όπου θα περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του φτωχός και αλκοολικός, ως το θάνατό του το 1939. Άφησε έργο εκτεταμένο και ποικίλο: δεκατρία μυθιστορήματα, οχτώ μεγάλα αφηγήματα, τρεις τόμους δοκιμίων και ανταποκρίσεων, αμέτρητα άρθρα. Κυριότερα μυθιστορήματά του: "Hotel Savoy" (1924), "Φυγή χωρίς τέλος" (1927), "Το εμβατήριο Ραντέτσκι" (1932) και "Η κρύπτη των Καπουτσίνων" (1938). Στο κύκνειο άσμα του, "Ο θρύλος του Αγίου Πότη" (1939), ο Ροτ χωρίς να αυτοβιογραφείται, δίνει μια γλαφυρή, γλυκιά και ταυτόχρονη τραγική μυθιστορία της απόλυτης παράδοσης στο πάθος του.

πηγή: http://www.biblionet.gr

Sasha Sokolov - Σχολή Ηλιθίων

      

     Mε τη βοήθεια του καθυστερημένου του ήρωα (στην πραγματικότητα δεν έχει χάσει την αισθαντικότητά του) που δεν έχει καν όνομα, ο Σάσα Σοκολόφ έκανε μια από τις πιο πειστικές "απογραφές" στη σύγχρονη ρωσική και παγκόσμια πεζογραφία. H κριτική το χαρακτήρισε γοητευτικό, τραγικό και συγκινητικό, ύμνο στη ζωή, πρωτότυπο και ιδιοφυές έργο. 

πηγή: www.biblionet.gr

Henry James - Ο γλύπτης

        Ο Ρόντερικ Χάντσον, νέος, ταλαντούχος και ωραίος, βαλτώνει στην επαρχιώτικη ανία και στην έλλειψη μέσων να προωθήσει το ταλέντο του. Ο Ρόλαντ Μάλλετ, πλούσιος, παλλόμενος από ευαισθησία και με οξύτατη όραση, γίνεται ο Μαικήνας του. Ο μεγάλος καλλιτεχνικός εγωκεντρισμός του Ρόντερικ δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο τα φιλικά αισθήματα του Ρόλαντ. Η παρουσία της γυναίκας κάνει εντονότερο τον εγωκεντρισμό του Ρόντερικ και ιδανικότερη τη φιλία του Ρόλαντ.

       Ο Χένρυ Τζέημς παρουσιάζει με άφταστη τέχνη το ψυχικό πορτραίτο των δύο φίλων για να δώσει με το τραγικό φινάλε και τον δραματικό ψυχισμό του καλλιτέχνη.

 

 

πηγή: http://www.skroutz.gr

Pierre Jean Jouve - Πωλίνα 1880

Γάλλος ποιητής και μυθιστοριογράφος, που γεννήθηκε το 1887 και πέθανε το 1976. Φιλάσθενος από μικρή ηλικία, δεν φοίτησε σε κάποιο πανεπιστήμιο. Μετά την έκδοση των πρώτων του ποιημάτων, απέρριψε όλα όσα έγραψε και στράφηκε στην ποίηση με θρησκευτικούς προσανατολισμούς. Μεταξύ άλλων στα έργα του συγκαταλέγονται: "Paulina 1880". "Le monde desert". "Les Noces". "Sueur de sang". "La Vierge de Paris". "Diademe". "Moires".

πηγή: http://www.armosbooks.gr

Andre Bretton - Ο τρελός έρωτας

...Δεν σταμάτησα ποτέ να πιστεύω ότι ο έρωτας, ανάμεσα σ' όλες τις καταστάσεις απ' όπου ο άνθρωπος μπορεί να περάσει, είναι ο πιο μεγάλος προμηθευτής του είδους σε λύσεις αυτής της φύσεως, ενώ εξακολουθεί να είναι ο ίδιος ιδεώδης τόπος για συνένωση, για σύντηξη αυτών των λύσεων. Οι άνθρωποι βλακωδώς χάνουν την ελπίδα τους για τον έρωτα- κι εγώ την έχασα- ζουν υποδουλωμένοι στην ιδέα ότι ο έρωτας είναι πίσω τους, ποτέ μπροστά τους: οι περασμένοι αιώνες, το ψεύδος της λήθης στα είκοσι χρόνια. Υπομένουν, σκληρύνονται, που παραδέχονται προ παντός ότι ο έρωτας δεν είναι γι' αυτούς, με την πομπή των λάμψεών του, αυτό το βλέμμα πάνω στον κόσμο που είναι καμωμένο από τα μάτια όλων των μάντεων. Χωλαίνουν από τις απατηλές αναμνήσεις που φθάνουν μέχρι να τους αποδώσουν την αρχή μιας πανάρχαιας πτώσεως, για να μη βρεθούν περισσότερο ένοχοι απ' ό,τι είναι. Και μ' όλα τούτα για τον καθένα η υπόσχεση κάθε στιγμής που θάρθει περικλείει όλο το μυστικό της ζωής, πούχει τη δύναμη να αποκαλυφθεί κάποια μέρα τυχαία μέσα σε κάποιο άλλο όν...

(απόσπασμα)

 πηγή: http://chrysamas.blogspot.gr

Ονορέ ντε Μπαλζάκ - Η Γεροντοκόρη

Στα πλαίσια της "Ανθρώπινης Κωμωδίας", ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ, συνθέτει τη "Γεροντοκόρη" του, μια συναρπαστική μελέτη ηθών της κλειστής επαρχιακής κοινωνίας της Αλανσόν και των ανθρώπων της. Τρεις χαρακτηριστικοί τύποι ανδρών, ο ιππότης ντε Βαλουά, εκπρόσωπος της ξεπεσμένης αριστοκρατίας, ο ντυ Μπουσκιέ, εκπρόσωπος της ανερχόμενης αστικής τάξης και ο Αθανάσιος Γκρανσόν, ένας νέος ρομαντικός ποιητής, προσπαθούν να κερδίσουν την καρδιά και τα πλούτη της Ρόζας Κορμόν, μιας τυπικής γεροντοκόρης.
Μέσα απ' την εξαίρετη ψυχογραφία των ηρώων του, με συνεχείς ιστορικές αναφορές και εξαντλητικές περιγραφές, με ύφος γλαφυρό και ταυτόχρονα ειρωνικό, ο Μπαλζάκ σ' αυτό το μικρό σε έκταση αλλά άρτιο μυθιστόρημα, κατορθώνει να δώσει πειστικά την εικόνα της γαλλικής επαρχίας στις αρχές της Βιομηχανικής Επανάστασης.
"Η γεροντοκόρη" ολοκληρώθηκε το 1836 και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά σε συνέχειες, σε γαλλική καθημερινή εφημερίδα.

(biblionet.gr)

T.S. Eliot - Η έρημη χώρα

O Τόμας Στίρνς Έλιοτ (1888-1966), εμφανιζόταν πάντα στα μαύρα ντυμένος, συνεσταλμένος, όλος προσοχή και προσποιούμενος τον αδιάφορο. Έχοντας σαν ποιητικό πρότυπο τον Έζρα Πάουντ, τον οποίο υπερεκτιμούσε και συμβουλευόταν πολλές φορές, του αφιέρωσε την ποιητική συλλογή: "Έρημη Χώρα". Όταν εκδόθηκε, λίγοι ήταν αυτοί που την δέχτηκαν με ενθουσιασμό. Οι περισσότεροι την αποδοκίμασαν ακόμα και με αποτροπιασμό.

Δεν διείδαν από την αρχή, πως ο τρόπος με τον οποίο ο ποιητής απεικόνιζε την απογοήτευση και την αποσύνθεση των αξιών στις βιομηχανικές κοινωνίες, συλλάμβανε τον τόνο της εποχής που αναπτύχθηκε ύστερα από τον α' παγκόσμιο πόλεμο. Είναι ένας κόσμος πτώσης και ο χαμένος παράδεισός της έχει συγκεκριμένη ταυτότητα. Είναι η πριν από την πουριτανική επανάσταση Αγγλία, όταν λογική και συναίσθημα, θρησκεία και τέχνη αποτελούσαν (υποτίθεται) μία ενότητα.

Η "Έρημη Χώρα", αποτέλεσε "ευαγγέλιο" της μεταπολεμικής διανόησης. Ένα επαναστατικό ποιητικό ευαγγέλιο, που ωστόσο, παρά τους επιφανειακούς νεωτερισμούς του, την εκφραστική τόλμη του και την απόγνωση της φωνής του, δεν στρεφόταν καθόλου εχθρικά προς την παράδοση, προς την οποία, αντίθετα, διατηρούσε υποστρωματικό βαθύ σεβασμό και οξύ ηθικό αίσθημα.

Η βράβευση του έργου με το βραβείο Δάταλ από την Αμερική, έδωσε νέα ώθηση στον Έλιοτ.

(http://kyklodiwkton.blogspot.gr)

William Thackeray - Το βιβλίο των σνομπ

Ο Ουίλλιαμ Μέηκπης Θάκερυ (William Makepeace Thackeray) γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου του 1811, στην Καλκούτα της Ινδίας. Ήταν το μοναδικό παιδί του Ρίτσμοντ Θάκερυ, ανωτάτου υπαλλήλου της Βρετανικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, και της Αν Μπήτσερ, κόρης επίσης ανωτάτου υπαλλήλου της Εταιρείας. Η μόρφωση που πήρε -στο περίφημο Τσάρτερχαουζ και στο Κολέγιο της Αγίας Τριάδας του Καίμπρητζ- ήταν άριστη, αλλά διακόπηκε απότομα, όταν ο νεαρός Ουίλλιαμ έχασε στα χαρτιά ένα μέρος των πατρικών δικαιωμάτων του, αποτελούμενο από το τρομακτικό ποσό των είκοσι χιλιάδων λιρών.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1830, ταξίδεψε στη Γερμανία και γνώρισε τον Γκαίτε, ενώ τα επόμενα τρία χρόνια τα σπατάλησε προσπαθώντας να πάρει πτυχίο νομικής, για να καταλήξει στο Παρίσι, όπου σπούδασε σχέδιο και ζωγραφική. Στο Λονδίνο επέστρεψε το 1837, παντρεμένος με μια φτωχή Iρλανδή, με την οποία απέκτησε τρεις κόρες, και άρχισε αμέσως να δουλεύει ως δημοσιογράφος. Έγραφε ακατάπαυστα για τα γνωστότερα περιοδικά και τις μεγαλύτερες εφημερίδες εκείνης της εποχής. Τα πρώτα κείμενά τους (στο περιοδικό Punch) που τράβηξαν την προσοχή του κοινού, σατίριζαν τον αγγλικό σνομπισμό και αποτέλεσαν αργότερα το περίφημο "Βιβλίο των σνομπ" ("The Book of Snobs"). Το 1840 η κυρία Θάκερυ εκδήλωσε νευρική κρίση, από την οποία δεν συνήλθε ποτέ, αν και έζησε περισσότερα χρόνια από τον σύζυγό της. Ο Ουίλλιαμ αναγκάστηκε να στείλει τα παιδιά στη Γαλλία, στη μητέρα του, απ' όπου επέστρεψαν το 1846 για να μείνουν έκτοτε μαζί του.
Το πρώτο μυθιστόρημά του "Κάθρην" ("Catherine"), αν και γράφτηκε για το περιοδικό Fraser's Magazine, όπου δημοσιεύτηκε σε συνέχειες, κάθε άλλο παρά "λαϊκό ανάγνωσμα" ήταν. Παραβίαζε τις αφηγηματικές συμβάσεις της εποχής του και αντιμετώπιζε τους ήρωες σαν ζωντανά πρόσωπα, χωρίς να εξωραΐζει την ανηθικότητα που τα χαρακτήριζε. Τα επόμενα χρόνια θα γράψει το αντι-ηρωϊκό μυθιστόρημα "Μπάρυ Λύντον" ("Βarry Lyndon") και το θρυλικό "Πανηγύρι της ματαιοδοξίας" ("Vanity Fair"), ξεδιπλώνοντας σε όλο τους το μέγεθος το αφηγηματικό ταλέντο και την διεισδυτικότητα της κριτικής ματιάς του.
Ο Θάκερυ πέθανε ξαφνικά την παραμονή των Χριστουγέννων του 1863, αφήνοντας πίσω του μερικά από τα σημαντικότερα έργα της ευρωπαϊκής γραμματείας.

(biblionet.gr)

Joseph Rot - Η κρύπτη των καπουτσίνων

"Η κρύπτη των Καπουτσίνων" είναι ίσως ο πιο σπαρακτικός και εκθαμβωτικός αποχαιρετισμός που έχει ποτέ απευθύνει συγγραφέας στο ίδιο του τον κόσμο. Το 1938, έτος κατά το οποίο γράφτηκε το μυθιστόρημα, η "ευδαίμων Αυστρία" παύει να υφίσταται συντετριμμένη κάτω από την μπότα του Χίτλερ, για να ολοκληρωθεί έτσι η διαδικασία που είχε αρχίσει μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου με τη διάλυση της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας. Παντοτινός νοσταλγός του μεγαλείου της παρά τις φιλελεύθερες ιδέες του ο Ροτ, εξόριστος στο Παρίσι, εξιστορεί τη μοιραία περίοδο ανάμεσα στην έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στην ταπεινωτική ήττα που σώριασε σε ερείπια τον κόσμο στον οποίο πίστευε με τόσο πάθος.
Ο ήρωας του βιβλίου, ο νεαρός Φραγκίσκος Φερδινάνδος Τρόττα, πλούσιος και ανέμελος, γόνος του νεότερου κλάδου μιας οικογένειας της όψιμης αριστοκρατίας, διανύει, την πολεμική εμπειρία ως αργή και βαθμιαία αλλά πάντοτε οδυνηρή αποκάλυψη της αλήθειας για τον άνθρωπο και την ιστορία, της ευθύνης των ατόμων και της συλλογικής ανεπάρκειας, όπου φανερώνεται το πεπρωμένο της καταστροφής ενός πολιτισμού που φαινόταν αιώνιος. Στην "Κρύπτη των Καπουτσίνων", στη Βιέννη, που φιλοξενεί τους τάφους των Αψβούργων αυτοκρατόρων, ο ήρωας στοχάζεται τη δική του ήττα, τη δική του αποτυχία, καταλήγοντας στη βαριά και ανησυχητική σιωπή του ανθρώπου που παρακολουθεί τη δύση ενός κόσμου.
Η νοσταλγική αναδίφηση σε αυτόν τον κόσμο γίνεται από τον Ροτ με υποβλητική ευαισθησία και μαστοριά, γνωρίσματα που του χάρισαν την ξεχωριστή θέση του στο πάνθεον της μεγάλης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας.

(εφημερίδα "La Repubblica", Ιταλία)

Μίλαν Κούντερα - Μονόλογοι

Ο Μίλαν Κούντερα, Γαλλο-Τσέχος μυθιστοριογράφος, ποιητής και δραματουργός. Θεωρείται απ' τους σημαντικότερους σύγχρονους Eυρωπαίους συγγραφείς. Ανήκει στη γενιά κείνη των λογοτεχνών που επηρεαστήκανε σαφώς από τον Β' Παγκ. Πολ. και τη γερμανική κατοχή. Παραδόξως, αυτή η πιεστική εμπειρία ενστάλλαξε στους καλλιτέχνες αυτούς, μια μαυρόασπρη οπτική του γενικού οράματός τους για τη πραγματικότητα. Μυστικοπαθής καθώς είναι δεν άφησε να διαρρεύσουνε πολλά για την ιδιωτική του ζωή καθώς, όπως ισχυρίζεται δεν είναι "για... πώληση" σαφώς επηρεασμένος απ' το τσέχικο στρουκτουραλισμό, που υποστηρίζει πως έκαστο καλλιτέχνημα κρίνεται μόνον απ' την αυτόνομη ουσία του, χωρίς να εισχωρούνε βιώματα και βιογραφικά στοιχεία του καλλιτέχνη. Ο ίδιος θεωρεί πως είναι αδύνατο να παραχθεί αντικειμενική γραφή της Πολιτικής Ιστορίας, όπως και βιογραφία ενός καλλιτέχνη.

     "Ο Μίλαν Κούντερα γεννήθηκε το 1929 στη Τσεχοσλοβακία κι από το 1975 ζει στη Γαλλία"!
     Γεννήθηκε σε μεσοαστική κι ιδιαίτερα καλλιεργημένη οικογένεια 1η Απρίλη 1929 στο Μπρνο στη Τσεχοσλοβακία. όπου κι ολοκλήρωσε τη 2βάθμια εκπαίδευση. Αρχικά σπούδασε λογοτεχνία κι αισθητική στο Πανεπιστήμιο Καρόλου, σύντομα όμως μεταγράφεται στην Ακαδημία Εφαρμοσμένων Τεχνών Πράγας για να σπουδάσει κινηματογραφική σκηνοθεσία και τεχνική σεναρίου. Σπούδασεν επίσης φιλοσοφία και μουσική σύνθεση στη Πράγα. Το 1ο του επάγγελμα ήταν μουσικός jazz. Ο πατέρας του Λούντβικ Κούντερα (1891-1971) ήτανε σημαντικός μουσικολόγος και πιανίστας κι υπήρξε μάλιστα μαθητής του σπουδαίου Λέος Γιάνατσεκ (Leoš Janáček). Ο Μίλαν έμαθε πιάνο απ' τον πατέρα του κι αργότερα μουσικολογικές επιρροές υπάρχουνε συχνά στο έργο του. Σε κάποιο μυθιστόρημα, δε δίστασε να χρησιμοποιήσει νότες για να επισημάνει κάτι. Μετά την αποφοίτησή του, το 1952 διορίστηκε Λέκτορας Παγκόσμιας Λογοτεχνίας στην Ακαδημία Κινηματογράφου Πράγας.
     Ήταν ενεργό μέλος της Νεολαίας ΚΚΤ το 1948 (διαγράφτηκε 2 έτη μετά γι' αντικομματική δραστηριότητα κι αυτό του 'δωσε αφορμή να γράψει "Το Αστείο", μυθιστόρημα που τον έκανε γνωστό σ' όλο τον κόσμο) & 1956-70. Mέλος του Προεδρείου της Kεντρικής Eπιτροπής του K.K.T. (1963-1967), διώχθηκε λόγω ανορθόδοξων ιδεών το 1968. Λόγω πολιτικών του πεποιθήσεων απολύθηκε κι απ' τη δουλειά του στην Ακαδημία Μουσικής & Δραματικών Τεχνών Πράγας το 1969 και του αφαιρέθηκε η υπηκοότητα. Επίσης απαγορεύτηκε η κυκλοφορία βιβλίων του απ' τη λογοκρισία. Ήταν απαγορευμένα στη χώρα του μέχρι τη πτώση της κυβέρνησης με τη Βελούδινη Επανάσταση του 1989. Ένθερμος οπαδός του Ντούμπτσεκ επί χρόνια υποστηρικτής σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, έφτασε στο σημείο να διαφωνήσει δημοσία με το Χάβελ.
     Το 1945 πρωτοεμφανίζεται στα γράμματα, με μια θαυμάσια μετάφραση ποιημάτων του Μαγιακόφσκη, στα τσέχικα, στο περιοδικό Gong. Το 1946 γράφει δικά του σουρεαλιστικά ποιήματα, σαφώς επηρεασμένος από το ξάδερφό του Λούντβικ Κούντερα -(1920-), γνωστού τσέχου ποιητή- και τα δημοσιεύει στο περιοδικό Mladé Archy (The Young Notebooks). Το 1953 εκδίδει μια ποιητική συλλογή με τίτλο: "Člověk zahrada širá" (Man Α Wide Garden). Ο Κούντερα αλλά και πολλοί σύγχρονοί του, είδανε σ' αυτό μιαν ανορθόξη φυγή απ' τη κλασική ποίηση γιατί θεωρούσανε πως η ποίηση πλέον έπρεπε να υπόκειται σε δουλεία προς τα ορθόδοξα επικοινωνιακά δεδομένα του κόμματος. Άλλωστε μετά τον ερχομό στην εξουσία του ΚΚΤ το 1948, πολλά κείμενα πολιτικής αριστερής προπαγάνδας γραφτήκανε κατά παραγγελίαν, που ωστόσο δεν αντιπροσωπεύανε την αλήθεια κι ήτανε γεμάτα κλισέ. Έτσι, τη δεκαετία '50-'60 ο Κούντερα θεωρούνταν διασημότητα στη πατρίδα του.
     Το 1957 γράφει τους "Μονολόγους", συλλογή ποιημάτων μ' έντονα ερωτικά στοιχεία. Το 1962 γράφει το θεατρικό: "Οι Κλειδοκράτορες"  (Majitelé klíčů - The Owners of the Keys), που παίχτηκε με μεγάλην επιτυχία στο National Theatre Prague, σε πειραματική σκηνοθεσία του Otomar Krejča. Εδώ αρχίζει να διαφαίνεται το παιγνίδισμα των χαρακτήρων, που αργότερα θα καταλάβει σημαντική θέση στο ώριμο έργο του.
     Είναι ιδιαίτερα γνωστός για τα έργα του: "Το Βιβλίο Του Γέλιου Και Της Λήθης", "Το Αστείο", "Η Ζωή Είναι Αλλού", "Το Βαλς Του Αποχαιρετισμού", "Η Αθανασία", "Γελοίοι Έρωτες", τα θεατρικά: "Ο Ιάκωβος & Ο Αφέντης", "Οι Κλειδοκράτορες" (στα τσέχικα), "Η Αργοπορία", "Η Ταυτότητα", "Η Άγνοια", 2 δοκίμια: "Η Τέχνη Του Μυθιστορήματος" κι "Οι Προδομένες Διαθήκες", (στα γαλλικά). Το έργο του ανήκει στη μεγάλη παράδοση του κεντροευρωπαϊκού μυθιστορήματος (Rabelais, Diderot, Θερβάντες και Sterne) μαζί με κείνο των Μούζιλ, Μπροχ, Γκομπρόβιτς, Χάιντεγκερ και Κάφκα.
     Στα ώριμα έργα του δημιουργεί ανεξάρτητο, αυτόνομο κόσμο, που αναλύει, ανακρίνει και φιλοσοφεί συνεχώς, ωστόσο θα 'τανε λάθος να θεωρηθεί φιλόσοφος καθώς δεν ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη τεχνική ή τεχνοτροπία, -τουλάχιστον κατά τα γνωστά. Αγαπά τους ήρωές του, αγαπά το παιγνίδι της πλοκής που στήνει και με την αναλυτική ορθολογική του σκέψη, ξανοίγει άπειρους δρόμους ερμηνείας των γεγονότων που περιγράφει. Παίζοντας μ' αυτά τα σημάδια, καταφέρνει να διατηρεί τη δυνατότητα ν' αναδείξει την ανθρώπινη ύπαρξη, ανοιχτή σ' άπειρες πιθανότητες, πλαταίνοντας τα όρια της μιας και μοναδικής ζωής. Με τη σεξουαλικότητα των χαρακτήρων του αναλύει συμβολικά τη κοινωνικότητα που ενυπάρχει στο σεξ κι έτσι οι ήρωές του είναι λεύτεροι ν' ασχοληθούν με τα πιο ουσιώδη θέματα που αφορούνε στον Άνθρωπο. Πιστεύει επίσης πως ο άνθρωπος φαίνεται, στο σεξ του. Στα πρώιμα έργα του, στα τσέχικα, είναι ενταγμένος στο οικογενειακό και σπιτικό, καθησυχαστικό περιβάλλον και θεωρεί πως το κόμμα το περιβάλλει και το προστατεύει, πράγμα εξαιρετικά ασφαλές κι οικείο.
     Το αριστούργημά του, -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- θεωρείται "Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα Του Είναι". Η υπόθεσή του εκτυλίσσεται τη περίοδο της Άνοιξης της Πράγας το 1968, που οδήγησε στην εισβολή των Σοβιετικών τανκς την ίδια χρονιά. Ο κεντρικός του ήρωας, ο Τόμας, πετυχημένος γιατρός, ασκεί κριτική στο πολιτικό σύστημα με αποτέλεσμα να χάσει τη θέση του. Οι άλλοι σημαντικοί χαρακτήρες του μυθιστορήματος είναι η Τερέζα, σύζυγός του και καλλιτεχνική φωτογράφος, η ερωμένη του Σαμπίνα, που θέλει ν' αποτεφρωθεί μετά το θάνατό της κι ο εραστής της, Φραντς, καθηγητής πανεπιστημίου, βυθισμένος στα βιβλία, ο οποίος προσπαθεί να απαλλαγεί από το κιτς της συζύγου του Μαρί-Κλοντ αλλά κατά ειρωνική τύχη πεθαίνει μπρος της. Το βάρος κι η αξία της ζωής για τον καθένα απ' τους παραπάνω χαρακτήρες είναι διαφορετικά, η ζωή όμως για τον Κούντερα έχει μιαν αβάσταχτη ελαφρότητα. Κι αφού ζούμε μόνο μια φορά, τα πάντα μετράνε στη καθημερινότητά μας και στο τρόπο που τη βιώνουμε. Γι' αυτό κι η ζωή αποκτά άλλο βάρος για τον Τόμας που νιώθει ότι κάλλιστα θα μπορούσε να την αλλάξει με μιαν άλλη. Οι τέσσερις πρωταγωνιστές ζούνε τέσσερις ζωές κι ωστόσο συνθέτουν ένα κόσμο που στο τέλος παρουσιάζεται ενιαίος αλλά πεπερασμένος, βαρύς παρά την ελαφρότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, ένας κόσμος που φεύγει και δεν επιστρέφει. Το τελικό συμπέρασμα στην "Αβάσταχτη Ελαφρότητα Του Είναι" επιβεβαιώνεται με πολύ πιο πειστικό τρόπο απ' όσο στα περισσότερα έργα του Σαρτρ ο αφορισμός τού τελευταίου ότι «η ύπαρξη προηγείται της ουσίας».
     Τον Οκτώβρη του 2008 απέρριψε δημοσίευμα τσέχικου περιοδικού, που ισχυρίστηκε πως είχε συνεργαστεί στα τέλη της 10ετίας του '50 με το κομμουνιστικό καθεστώς της Τσεχοσλοβακίας. Απορρίπτει πλέον τα έργα του που γραφτήκανε τη 10ετία '50-'60 κι ισχυρίζεται πως είναι αναφαίρετο δικαίωμα του εκάστοτε καλλιτέχνη να το κάνει, όταν πιστεύει πως κάποιο κομμάτι της δουλειάς του είναι ανώριμο ή εσφαλμένο ή ανεπιτυχές. Ο λόγος που το απορρίπτει, είναι γιατί νιώθει πως έγραψε "κατά παραγγελία του πολιτικού καθεστώτος".
     Έχει γράψει στα γαλλικά και στα τσέχικα. Επιμελείται προσωπικά τις γαλλικές μεταφράσεις των βιβλίων του έτσι ώστε να 'χουνε κι αυτές ισχύ πρωτοτύπου. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως στις "Προδομένες Διαθήκες" δοκίμιο που γράφτηκε για να δώσει βοήθεια αλλά και για να τα βάλει με τους μεταφραστές των κλασσικών έργων γιατί συνήθως δε κάνουνε σωστά τη δουλειά τους, ουσιαστικά πετά το γάντι και στους δικούς του μεταφραστές, καταδεικνύοντας ουσιαστικά τη σύγχρονη γλωσσική κρίση.
     Το 1975 μετακόμισε στη Γαλλία, -2η πατρίδα του, για πάνω από 35 έτη, όπου ζει μόνιμα με τη γυναίκα του Βέρα- κι όταν φτάνει, διορίζεται διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο της Ρεν. Εκεί έχει την ευκαιρία να δει τις διαφορές της δυτικοευρωπαϊκής λογοτεχνίας, -παρόλο που 'χε σπουδάσει ήδη και γαλλική φιλοσοφία. Το 1984 απέκτησε γαλλική υπηκοότητα. Σήμερα ζει στο Παρίσι.

 (πηγή: http://www.peri-grafis.com)

Ηλίας Πετρόπουλος - Υπόκοσμος και Καραγκιόζης

      
   [...]  Ὁ Πετρόπουλος ξεκινᾶ κάνοντας μία σύντομη ἱστορικὴ ἀναφορὰ στὴν νεοελληνικὴ πραγματικότητα καὶ στὴν ἐπίσημη νεοελληνικὴ ἰδεολογία, ἡ ὁποία ἀναπτύσσεται παράλληλα. Κύριο συστατικὸ αὐτῆς τῆς ἰδεολογίας εἶναι ἡ λογοκρισία, τὴν ὁποία ἐκφράζει ἡ συντριπτικὴ πλειονότης τῶν νεοελλήνων ἱστορικῶν καὶ κοινωνιολόγων. Παράλληλα μὲ τὴν ἐκθείαση καὶ τὸν προαιώνιο ρόλο τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς εἰς βάρος τῶν γειτονικῶν πολιτισμῶν, τὴν ἀπόκρυψη τῶν κακῶν της ὄψεων, μία πτυχὴ τῆς λογοκρισίας αὐτῆς εἶναι ἡ ἀπουσία συστηματικῶν καὶ μεθοδικῶν μελετῶν γιὰ τὴν ὕπαρξη, τὴν ζωὴ καὶ τὴν λειτουργία τοῦ ἐν Ἑλλάδι ὑποκόσμου. Γράφει χαρακτηριστικά: « Οἱ νεοέλληνες ἱστορικοὶ ἑρμηνεύουν τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία διὰ τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Οὐδεμία Ἱστορία τῆς Τουρκίας κυκλοφορεῖ στὴν Ἑλλάδα. Οἱ νεοέλληνες κοινωνιολόγοι οὐδέποτε ἐμίλησαν γιὰ τὸ φαινόμενον τῆς ληστείας, οὐδέποτε ἀντελήφθησαν τὴν ὕπαρξη τοῦ ὑποκόσμου…Οἱ νεοέλληνες ἱστορικοὶ ἢ κοινωνιολόγοι ἢ φιλόλογοι ἢ λαογράφοι περιφρονοῦν βαθύτατα τὰ τιποτένια γεγονότα τῆς πιὸ ἀσήμαντης καθημερινῆς ρουτίνας καὶ ἀρνοῦνται νὰ χρησιμοποιήσουν τὰ στοιχεῖα ποὺ ἀπορέουν ἀπὸ τὶς λαϊκὲς φυλλάδες, ἀπὸ τὶς χυδαῖες συνήθειες τοῦ λαοῦ, ἀπὸ τοὺς ὅρους κοινῆς ὑγιεινῆς, ἀπὸ τὰ σεξουαλικὰ βίτσια, ἀπὸ τὴν ἀρχιτεκτονικὴ τῶν τενεκὲ-μαχαλάδων, ἀπὸ τὴν ἀργκὸ τῶν πούστηδων, ἀπὸ τὴν ταξινόμηση τῶν ὕβρεων, ἀπὸ τὰ φαγητὰ τῆς τοπικῆς κουζίνας κ.τ.λ, κ.τ.λ.»
 
       Σύμφωνα μὲ τὸν Πετροπουλο, ἡ ὅποια ἐνασχόληση τῆς ἐπίσημης νεοελληνικῆς ἱστορίας καὶ λαογραφίας, μὲ θέματα συνδεόμενα στενὰ μὲ τὸν ὑπόκοσμο, ὅπως τὸ θέατρο σκιῶν καὶ τὸ ρεμπέτικο τραγούδι, ξεκίνησε ὅταν οἱ δύο αὐτὲς ἐκφράσεις τοῦ λαϊκοῦ πολιτισμοῦ ἦσαν νεκρές.

       Ἡ ἐξέλιξη τοῦ ὑποκόσμου κατὰ κάποιο τρόπο συμβαδίζει μὲ τὴν ἐξέλιξη καὶ τὸ θρόνιασμα τῆς νεοελληνικῆς ἀστικῆς «τάξης». Ὁ Πετρόπουλος μέσα ἀπὸ κείμενα καὶ διηγήματα τῆς ἐποχῆς ( Παπαδιαμάντης, Ροῒδης, Χρηστομάνος, Μητσάκης, Θεοτόκης καὶ πολλοὶ ἄλλοι), δίνει μία ἀναλυτικὴ εἰκόνα τοῦ νεοελληνικοῦ ὑποκόσμου στὰ τέλη τοῦ 19ου καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰώνα. Γενικά τοῦ ἀνθρώπου τοῦ ὑποκόσμου καὶ τὴν τοπογραφία του. Στὴ συνέχεια παρουσιάζει μὲ λεπτομέρειες τὸν χαρακτήρα τοῦ παλαιοῦ ληστῆ, τοῦ μάγκα, τοῦ νταῆ, τοῦ κουτσαβάκη, τοῦ τραμπούκου. Μερικοὶ ἀριστεροὶ διανοούμενοι θεωροῦν, ὅτι ὅλος ὁ ὑπόκοσμος ἀποτελεῖται ἀπὸ τραμπούκους. Λάθος. Οἱ τραμποῦκοι σὲ μεγάλο βαθμὸ συνεργάζοντο μὲ τὴν κρατικὴ ἐξουσία, κυρίως τῆς Δεξιᾶς, ἀποτελοῦν ὅμως μικρὸ τμῆμα τοῦ ὑποκόσμου, ὁ ὁποῖος ὡς κοινωνικὴ «τάξη» ( γιὰ ὁποιαδήποτε κοινωνικὴ τάξη, στὴν Ἑλλάδα ὁ ὅρος ὀφείλει νὰ μπαίνει σὲ εἰσαγωγικὰ) βρίσκεται σὲ διαρκῆ ἄμυνα ἔναντι ὅλων τῶν ὑπολοίπων «τάξεων», πού ὡς κοινωνικὸ ὑπόγειο τὸν ὑπερκαλύπτουν ( ὅπως ἀποκαλύπτει ἡ ἴδια ἡ λέξη, χωρὶς κανένα ἠθικολογικὸ περιεχόμενο).

      Ὁ Πετρόπουλος παραθέτει πληροφορίες γιὰ τὸν καραγκιόζη, τὸ θέατρο σκιῶν, καθὼς καὶ τὶς φιγοῦρες ποὺ ἀντιπροσωπεύουν τὸν ὑπόκοσμο στὸ θέατρο σκιῶν (κυρίως τοῦ Σταύρακα), μέσα ἀπὸ ἀποσπάσματα διαφόρων θεωρητικῶν ἐργασιῶν ( ἄρθρων, μελετῶν, βιβλίων) Ἑλλήνων καὶ Τούρκων, εἴτε ἀπὸ ἐργασίες , συνεντεύξεις καὶ ἐξομολογήσεις τῶν ἴδιων τῶν ἐπαγγελματιῶν καραγκιοζοπαιχτῶν. Περιγράφει ἀναλυτικότατατα τὴν ἐμφάνιση, τὸ ντύσιμο, τὴν γλώσα, τὴν ὁμιλία καὶ τὴν ἐν γένει συμπεριφορὰ τῆς ἐκφραστικῆς φιγούρας τοῦ κουτσαβάκη, τοῦ Σταύρακα, στὰ ἔργα τῶν καραγκιοζοπαιχτῶν ὅσο τὸ θέατρο σκιῶν βρισκόταν στὴν ἀκμή του. Στὸν μαρασμὸ ποὺ ἀκολούθησε, τὴν χαμένη αἴγλη τοῦ θεάτρου σκιῶν προσπάθησαν νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τὰ λαϊκὰ φυλλάδια καὶ οἱ τηλεοπτικὲς ἐκπομπές.[...]

(πηγή: http://katotokerdos.blogspot.gr)