O Τόμας Στίρνς Έλιοτ (1888-1966), εμφανιζόταν πάντα στα μαύρα ντυμένος, συνεσταλμένος, όλος προσοχή και προσποιούμενος τον αδιάφορο. Έχοντας σαν ποιητικό πρότυπο τον Έζρα Πάουντ, τον οποίο υπερεκτιμούσε και συμβουλευόταν πολλές φορές, του αφιέρωσε την ποιητική συλλογή: "Έρημη Χώρα". Όταν εκδόθηκε, λίγοι ήταν αυτοί που την δέχτηκαν με ενθουσιασμό. Οι περισσότεροι την αποδοκίμασαν ακόμα και με αποτροπιασμό.
Δεν διείδαν από την αρχή, πως ο τρόπος με τον οποίο ο ποιητής απεικόνιζε την απογοήτευση και την αποσύνθεση των αξιών στις βιομηχανικές κοινωνίες, συλλάμβανε τον τόνο της εποχής που αναπτύχθηκε ύστερα από τον α' παγκόσμιο πόλεμο. Είναι ένας κόσμος πτώσης και ο χαμένος παράδεισός της έχει συγκεκριμένη ταυτότητα. Είναι η πριν από την πουριτανική επανάσταση Αγγλία, όταν λογική και συναίσθημα, θρησκεία και τέχνη αποτελούσαν (υποτίθεται) μία ενότητα.
Η "Έρημη Χώρα", αποτέλεσε "ευαγγέλιο" της μεταπολεμικής διανόησης. Ένα επαναστατικό ποιητικό ευαγγέλιο, που ωστόσο, παρά τους επιφανειακούς νεωτερισμούς του, την εκφραστική τόλμη του και την απόγνωση της φωνής του, δεν στρεφόταν καθόλου εχθρικά προς την παράδοση, προς την οποία, αντίθετα, διατηρούσε υποστρωματικό βαθύ σεβασμό και οξύ ηθικό αίσθημα.
Η βράβευση του έργου με το βραβείο Δάταλ από την Αμερική, έδωσε νέα ώθηση στον Έλιοτ.
(http://kyklodiwkton.blogspot.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ένα ακόμα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Ελπίζω να το αγαπήσετε και εσείς.