John Banville - Η τριλογία των επαναστάσεων

Τρεις άντρες, τρεις εποχές, τρεις επαναστάσεις.
Ο Κοπέρνικος και η πίστη του σε μια νέα επιστήμη.
Ο Κέπλερ και η κίνηση των πλανητών γύρω από τον ήλιο.
Ο Νεύτωνας και ο νόμος της βαρύτητας.

Άντρες που ονειρεύτηκαν ότι λύνουν το μυστήριο του κόσμου.
Που αμφισβήτησαν αλήθειες αιώνων.
Που ανέτρεψαν όλα όσα ήξεραν για τη φύση των πραγμάτων.
Που έσπασαν μια παράδοση βυθισμένη σε εικασίες, δοξασίες και σφάλματα.

Κι όμως, υπάρχει ο άνθρωπος πίσω από τον επιστήμονα. Που επιθυμεί να είναι ο πραγματικός του εαυτός. Με ανησυχίες, επιθυμίες, αδυναμίες, πάθη, έρωτες και διαψεύσεις. Που κάποιες φορές καταφεύγει στην επιστήμη για να γλυτώσει από το βάρος της ίδια του της ύπαρξης. Άντρες πρωτοπόροι, επαναστάτες του νου μέσα στους αιώνες.

Αυτή είναι η ιστορία τους.

Ο Τζον Μπάνβιλ σε μια απρόβλεπτη μυθιστορηματική τριλογία.

(πηγή: http://www.biblionet.gr)

Edwin Abbott - Η Επιπεδοχώρα

Μια συναρπαστική περιπέτεια μαθηματικής φαντασίας σ' έναν δισδιάστατο κόσμο, ο οποίος κατοικείται από νοήμονα γεωμετρικά σχήματα που κινούνται, μιλούν και έχουν ανθρώπινα αισθήματα.
Την τελευταία ημέρα του 1999, παραμονή της νέας χιλιετίας, ο αφηγητής, ένα ορθολογικό Τετράγωνο, θα δει την ισορροπία της επίπεδης ζωής του να ανατρέπεται όταν ένας μυστηριώδης επισκέπτης του αποκαλύπτει τα μυστικά της Τρίτης Διάστασης.

(πηγή: http://www.biblionet.gr)

Maurice Pons - Ρόζα

     

     Ο Μωρίς Πονς γεννήθηκε στο Στρασβούργο το 1927. Γρήγορα εγκατέλειψε τις σπουδές φιλοσοφίας και το 1951 εξέδωσε την πρώτη του νουβέλα, "Metrobate", στον εκδοτικό οίκο Julliard. Ακολούθησε το 1953 το "La Mort d' Eros" και το 1959 η συλλογή διηγημάτων "Παρθενικές", που απέσπασε το Βραβείο Διηγήματος και από την οποία ο Φρανσουά Τρυφφώ εμπνεύστηκε το σενάριο για την ταινία του "Τα χαμίνια". Στα διηγήματα της συλλογής, ο Πονς χρησιμοποιεί μια γλώσσα η οποία δανείζεται από την παιδική ηλικία όλη τη μαγεία και μαζί την τόλμη της.
Ερασιτέχνης ηθοποιός, δημοσιογράφος και περιστασιακά εκδότης, ο Πονς συνεργάστηκε με το περιοδικό Arts, προτού εγκαταλείψει οριστικά την παρισινή ζωή το 1957 για να εγκατασταθεί στο Moulin d' Ande, στο Eure.
     To 1958 έγραψε το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα "Le Cordonnier d' Aristote", και το I960 το πολύ σημαντικό "Le Passager de la Nuit", με θέμα τον πόλεμο της Αλγερίας. Το μυθιστόρημα αυτό γυρίστηκε σε ταινία στην Ελλάδα από τον Μάνο Ζαχαρία, με τίτλο "Νυχτερινός επιβάτης". Ο Μ. Πονς είναι ένας από τους θαρραλέους που υπέγραψαν το μανιφέστο των 121 ενάντια στον πόλεμο της Αλγερίας (με τους Μ. Blanchot, J.-P. Sartre, Μ. Duras κ.λπ.).
     Το 1965 εξέδωσε το "Les Saisons"· πρόκειται για ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα με θέμα την οδύνη της ύπαρξης.
     Άλλα έργα του Πονς: "Ρόζα", 1967· "La Passion de Sebastien Ν.", 1968· "Mademoiselle Β.", 1973· "La Maison des Brasseurs", 1978· "Douce-Amere", 1985· "La Dormeuse", 2001.
Πολλά μυθιστορήματα του Μωρίς Πονς έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο και στο θέατρο, ενώ έχουν χρησιμεύσει και ως βάση για χορογραφίες· ωστόσο, πολυτιμότερη παραμένει η ανάγνωση τους, καθώς εκεί διακρίνεται η τέχνη ενός συγγραφέα για τον οποίο "γραφή σημαίνει τα φωνήεντα και τα σύμφωνα που βάζει κανείς στη σειρά για να φτιάξει παρτέρια ομορφιάς".
     Στα πενήντα περίπου χρόνια της ενασχόλησής του με τη συγγραφή, ο Μωρίς Πονς έδωσε περίπου δεκαπέντε βιβλία· στάθηκαν, όμως, αρκετά να τον αναδείξουν σε εξέχοντα λογοτέχνη. Από την πρώτη συλλογή διηγημάτων, τις "Παρθενικές", έως το "Delicieuses frayeurs", που κυκλοφόρησε το 2006, τα περισσότερα από τα έργα του επανεκδίδονται συνεχώς και μεταφράζονται σε άλλες γλώσσες.

πηγή: http://www.biblionet.gr

Άγιος Αυγουστίνος - Εξομολογήσεις

 

 

[...] Ώ Κύριε, «κατάρτισαι τα διαβήματά μου» και αποκάλυψέ μου όσα κρύβουν αυτές οι σελίδες. Η φωνή σου είναι η χαρά μου. Ναί, η φωνή σου είναι χαρά υπέρτερη και από την πιό μεγάλη ηδονή. Δώσε μου ό,τι αγαπώ. Δώσε το, γιατί το αγαπώ, γιατί και το να αγαπώ ακόμη εσύ μου το έδωσες. Μην εγκαταλείπεις τις δικές σου δωρεές, μην καταφρονέσεις το διψασμένο δέντρο σου. Θέλω να σου εξομολογηθώ ό,τι βρήκα στα βιβλία σου.

Κύριε, δώσε μου τη χάρη να ακούσω «φωνήν αινέσεως», να μεθύσω από σένα, να δω «τα θαυμάσια εκ του νόμου σου», από την πρώτη ημέρα που έκτισες τον ουρανό και τη γη. Κάνε να φτάσω ως τη βασιλεία της άγιας πολιτείας σου, την συναιώνιά σου. [...]

 

 

(απόσπασμα)

Hermann Broch - Οι Αθώοι

        Οι "Αθώοι" μάς δίνουν την πιο βαθιά και πιο έγκυρη έκφραση της βιωματικής γνώσης του ναζισμού. Στο μυθιστόρημα αυτό, ο Χέρμαν Μπροχ ανέλυσε το ναζισμό πριν από την πολιτική του επικράτηση, καταδεικνύοντας την ύπαρξή του στην καθημερινή ζωή και τις διαπροσωπικές σχέσεις των κοινωνικών στρωμάτων που -ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση- τον εξέθρεψαν.

        Οι ήρωές του, εμπνευσμένοι από την όπερα του Μότσαρτ Ντον Τζιοβάνι, ζουν και δρουν χωρίς συνείδηση των κοινωνικών και πολιτικών συνεπειών των πράξεών τους, αμέτοχοι στα όσα συμβαίνουν γύρω τους, "αθώοι" και συνάμα συνένοχοι στην επερχόμενη βαρβαρότητα. Είναι ένας νέος τύπος "πολιτών του 20ού αιώνα", που φέρνει στο νου τη σημερινή πραγματικότητα της αδιαφορίας και της πολιτικής απάθειας.

πηγή: http://www.biblionet.gr

Nikolai Leskov - Η Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενκ

Μια νεαρή γυναίκα που την παντρεύουν μ’ έναν πλούσιο και πολύ μεγαλύτερο της σε ηλικία έμπορο.

Κλεισμένη στο σπίτι του άντρα της με τον πεθερό να την καταδυναστεύει.

Μόνη της για μεγάλα χρονικά διαστήματα, όσο ο έμπορος άντρας της ταξιδεύει για δουλειές.

Με το στίγμα της γυναίκας που δεν γεννάει τον πολυπόθητο διάδοχο που θα κληρονομήσει την περιουσία.

Πλήττει.

Είναι νέα.

Με επιθυμίες.

Διψά για ζωή.

Θέλει ένα παιδί γιατί νομίζει ότι θα την βγάλει απ’ την ανία της καθημερινότητας.

Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το πορτρέτο της Κατερίνας Ισμαΐλοβα.

Όλη της η ζωή κι η κοσμοθεωρία ανατρέπονται όταν ερωτεύεται ή μάλλον όταν ικανοποιείται ερωτικά. Ο αρρενωπός επιστάτης της δημιουργεί προσδοκίες και ψευδαισθήσεις για μια κοινή, ευτυχισμένη ζωή. Της προσφέρει απλόχερα έρωτα και της εξουσιάζει σώμα και πνεύμα. Της ασκεί ψυχολογική πίεση κι αυτή δεν του χαλάει χατήρι.

Για τον έρωτα της, η Κατερίνα αποφασίζει να απαλλαγεί από τις περιττές απουσίες κι έτσι αρχίζει ένας κύκλος εγκλημάτων. Η Κατερίνα σκοτώνει αλλά κάθε φορά γεμίζει ενοχές. Οι Ερινύες την κυνηγούν στον ύπνο της, δεν την αφήνουν να χαρεί ελεύθερη τον έρωτα της.

Η ιστορία της Κατερίνας Ισμαήλ Ισμαΐλοβα. είναι η νουβέλα που έγραψε το 1865 ο Νικολάι Λέσκοφ με τίτλο «Η λαίδη Μάκβεθ του Μτσενκ». Με την ίδια  όμως  ιστορία καταπιάστηκε  η όπερα  “Κατερίνα Ισμαΐλοβα”  σε λιμπρέτο των Αλεξάντερ Πράις και Ντμίτρι Σοστακόβιτς .

Αξίζει να αναφερθεί ότι εξαιτίας του λιμπρέτου του, ο Σοστακόβιτς ήρθε σε σοβαρή σύγκρουση με το καθεστώς. Ενώ οι κριτικές για το έργο ήταν διθυραμβικές και η υποδοχή του κοινού σε Αμερική κι Ευρώπη ενθουσιώδης, όταν ο Στάλιν παρακολούθησε την παράσταση, δυσαρεστήθηκε τόσο που η Πράβντα, επίσημη εφημερίδα του καθεστώτος, δημοσίευσε ένα άρθρο (υπάρχει η φήμη ότι το ανυπόγραφο άρθρο ήταν του ίδιου του Στάλιν) με τίτλο: «θολούρα αντί μουσικής». Σ’ αυτό το άρθρο αποδοκιμάστηκε η παράσταση και χαρακτηρίστηκε το έργο ως φορμαλιστικό και άνευ ουσίας.

Από το πρώτο λεπτό ο ακροατής σοκάρεται από την εσκεμμένη παραφωνία μιας μουσικής σύγχυσης. Σπαράγματα μελωδίας,οι αρχές μιας μουσικής φράσης πνίγονται, αναδύονται κι εξαφανίζονται πάλι μέσα σε ουρλιαχτά και τσιρίδες. Το να παρακολουθήσεις αυτή τη «μουσική» είναι δύσκολο, το να τη θυμάσαι αδύνατο [...] Το τραγούδι έχει αντικατασταθεί από στριγκλιές. Οι ευκαιρίες του συνθέτη να βρεθεί σε μελωδικά μονοπάτια αυτοκτονούν στην αγριότητα ενός μουσικού χάους και κακοφωνίας [...]. Το πάθος εκφράζεται μόνο με φασαρία. Η όπερα αυτή είναι επικίνδυνη για τη σοβιετική μουσική.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την καθολική μεταστροφή όσων είχαν αρχικά εκφραστεί θετικά υπέρ του έργου του Σοστακόβιτς. Η κατακραυγή υπήρξε γενική και ο συνθέτης περιθωριοποιήθηκε κι απομονώθηκε.

Η Λαίδη Μακβεθ του Μτσενκ ξεχάστηκε μέχρι που ο ίδιος ο Σοστακόβιτς την επανέφερε στη σκηνή στις 8 Ιανουαρίου 1963 με τον τίτλο: « Κατερίνα Ισμαΐλοβα». Το κείμενο και η μουσική είχαν υποστεί αλλαγές, είχαν προστεθεί δυο νέες πράξεις και είχαν απαληφθεί κάποια πολιτικά μηνύματα. 

πηγή: http://theatro.wordpress.com

Dylan Thomas - Η προοπτική της θάλασσας

       

       Το συγγραφικό έργο του Ντύλαν Τόμας χαρακτηρίζεται από μια ξεχωριστή ιδιομορφία. Ιδιομορφία που διαφοροποιεί το γράψιμό του σε τέτοιον βαθμό, ώστε να αχρηστεύσει a priori κάθε απόπειρα σύγκρισής του με το έργο άλλων συγχρόνων του. Δαιμονικά ποιητική φύση, ο Τόμας ανέσυρε τη λέξη από τη φθορά της καθημερινής τριβής και την τοποθέτησε σε ένα συμβολικό εννοιολογικό επίπεδο που επεκτείνεται στο μεταφυσικό όραμα. Γιατί ο Ντύλαν Τόμας παίζει με τις λέξεις. Βαθύς γνώστης και μελετητής της αγγλικής γλώσσας και λογοτεχνίας, από τα παιδικά του χρόνια και της Βίβλου –τα δύο βασικά εφόδια της μόρφωσής του–, συνδυάζει απαράμιλλα την καθομιλουμένη με την αρχαΐζουσα, εμφυτεύοντας ανάμεσά τους λέξεις ιδιωματικές, αργκό. Οι πυκνά εναλασσόμενες εικόνες, οι μεγάλες παράγραφοι που τις διατρέχει μια ανάσα, η ιδιόρρυθμη χρήση του συντακτικού, ο πλούτος των συνηχήσεων, η επινόηση λέξεων, τα λογοπαίγνια, η εσκεμμένη κρυπτικότητα των λέξεων, η μουσική ροή της έκφρασής του, μαρτυρούν έναν εξουθενωτικό λογοπλάστη που αναζητά, «πιέζει και πλάθει» τη λέξη, για να της προσδώσει τελικά μια επιλογή νοηματική, ένα φάσμα συγκινησιακών και μεταφυσικών σημασιοδοτήσεων.

πηγή: http://plethronbooks.gr

Josef Roth - Η εξέγερση

         

     Ο Γιόζεφ Ροτ γεννήθηκε το 1894 από εβραίους γονείς στην Ανατολική Γαλικία (σημερινή Ουκρανία). Σπούδασε φιλοσοφία και γερμανική φιλολογία στο Λέμπεργκ και στη Βιέννη. Το 1916 κατάχθηκε στον αυστριακό στρατό και έλαβε μέρος στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Στο διάστημα του μεσοπολέμου εργάστηκε ως δημοσιογράφος στη Βιέννη και στο Βερολίνο, όπου έζησε δώδεκα χρόνια (μετά το 1920). Ήδη από το 1922 εντοπίζει και στηλιτεύει από τους πρώτους τον Χίτλερ. Εβραίος ο ίδιος, ασκεί έντονη κριτική στη συμβιβαστική στάση της εβραϊκής κοινότητας. Το πρώτο του μυθιστόρημα, "Το δίχτυ της αράχνης", δημοσιεύτηκε το 1923 σε συνέχειες σε αυστριακή εφημερίδα και είχε αρκετή επιτυχία. Το 1926 έμεινε τέσσερις μήνες στη Σοβιετική Ένωση όπου αρχίζει να γράφει τα μυθιστορήματα "Φυγή χωρίς τέλος" και "Ο βουβός προφήτης". Από το 1932 δηλώνει σ' ένα φίλο του: "Πρέπει να φύγουμε. Θα κάψουν τα βιβλία μας και θα είμαστε εμείς ο στόχος... Πρέπει να φύγουμε ώστε μόνο τα βιβλία μας να παραδοθούν στην πυρά." Στις 30 Ιανουαρίου του 1933, τη μέρα που ο Χίτλερ αναγορεύεται καγκελάριος του Ράιχ, ο Ροτ μεταναστεύει οριστικά στο Παρίσι, όπου θα περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του φτωχός και αλκοολικός, ως το θάνατό του το 1939. Άφησε έργο εκτεταμένο και ποικίλο: δεκατρία μυθιστορήματα, οχτώ μεγάλα αφηγήματα, τρεις τόμους δοκιμίων και ανταποκρίσεων, αμέτρητα άρθρα. Κυριότερα μυθιστορήματά του: "Hotel Savoy" (1924), "Φυγή χωρίς τέλος" (1927), "Το εμβατήριο Ραντέτσκι" (1932) και "Η κρύπτη των Καπουτσίνων" (1938). Στο κύκνειο άσμα του, "Ο θρύλος του Αγίου Πότη" (1939), ο Ροτ χωρίς να αυτοβιογραφείται, δίνει μια γλαφυρή, γλυκιά και ταυτόχρονη τραγική μυθιστορία της απόλυτης παράδοσης στο πάθος του.

πηγή: http://www.biblionet.gr

Sasha Sokolov - Σχολή Ηλιθίων

      

     Mε τη βοήθεια του καθυστερημένου του ήρωα (στην πραγματικότητα δεν έχει χάσει την αισθαντικότητά του) που δεν έχει καν όνομα, ο Σάσα Σοκολόφ έκανε μια από τις πιο πειστικές "απογραφές" στη σύγχρονη ρωσική και παγκόσμια πεζογραφία. H κριτική το χαρακτήρισε γοητευτικό, τραγικό και συγκινητικό, ύμνο στη ζωή, πρωτότυπο και ιδιοφυές έργο. 

πηγή: www.biblionet.gr

Henry James - Ο γλύπτης

        Ο Ρόντερικ Χάντσον, νέος, ταλαντούχος και ωραίος, βαλτώνει στην επαρχιώτικη ανία και στην έλλειψη μέσων να προωθήσει το ταλέντο του. Ο Ρόλαντ Μάλλετ, πλούσιος, παλλόμενος από ευαισθησία και με οξύτατη όραση, γίνεται ο Μαικήνας του. Ο μεγάλος καλλιτεχνικός εγωκεντρισμός του Ρόντερικ δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο τα φιλικά αισθήματα του Ρόλαντ. Η παρουσία της γυναίκας κάνει εντονότερο τον εγωκεντρισμό του Ρόντερικ και ιδανικότερη τη φιλία του Ρόλαντ.

       Ο Χένρυ Τζέημς παρουσιάζει με άφταστη τέχνη το ψυχικό πορτραίτο των δύο φίλων για να δώσει με το τραγικό φινάλε και τον δραματικό ψυχισμό του καλλιτέχνη.

 

 

πηγή: http://www.skroutz.gr

Pierre Jean Jouve - Πωλίνα 1880

Γάλλος ποιητής και μυθιστοριογράφος, που γεννήθηκε το 1887 και πέθανε το 1976. Φιλάσθενος από μικρή ηλικία, δεν φοίτησε σε κάποιο πανεπιστήμιο. Μετά την έκδοση των πρώτων του ποιημάτων, απέρριψε όλα όσα έγραψε και στράφηκε στην ποίηση με θρησκευτικούς προσανατολισμούς. Μεταξύ άλλων στα έργα του συγκαταλέγονται: "Paulina 1880". "Le monde desert". "Les Noces". "Sueur de sang". "La Vierge de Paris". "Diademe". "Moires".

πηγή: http://www.armosbooks.gr

Andre Bretton - Ο τρελός έρωτας

...Δεν σταμάτησα ποτέ να πιστεύω ότι ο έρωτας, ανάμεσα σ' όλες τις καταστάσεις απ' όπου ο άνθρωπος μπορεί να περάσει, είναι ο πιο μεγάλος προμηθευτής του είδους σε λύσεις αυτής της φύσεως, ενώ εξακολουθεί να είναι ο ίδιος ιδεώδης τόπος για συνένωση, για σύντηξη αυτών των λύσεων. Οι άνθρωποι βλακωδώς χάνουν την ελπίδα τους για τον έρωτα- κι εγώ την έχασα- ζουν υποδουλωμένοι στην ιδέα ότι ο έρωτας είναι πίσω τους, ποτέ μπροστά τους: οι περασμένοι αιώνες, το ψεύδος της λήθης στα είκοσι χρόνια. Υπομένουν, σκληρύνονται, που παραδέχονται προ παντός ότι ο έρωτας δεν είναι γι' αυτούς, με την πομπή των λάμψεών του, αυτό το βλέμμα πάνω στον κόσμο που είναι καμωμένο από τα μάτια όλων των μάντεων. Χωλαίνουν από τις απατηλές αναμνήσεις που φθάνουν μέχρι να τους αποδώσουν την αρχή μιας πανάρχαιας πτώσεως, για να μη βρεθούν περισσότερο ένοχοι απ' ό,τι είναι. Και μ' όλα τούτα για τον καθένα η υπόσχεση κάθε στιγμής που θάρθει περικλείει όλο το μυστικό της ζωής, πούχει τη δύναμη να αποκαλυφθεί κάποια μέρα τυχαία μέσα σε κάποιο άλλο όν...

(απόσπασμα)

 πηγή: http://chrysamas.blogspot.gr