Ο Γιώργος Σιώμος έχει ένα μοναδικό χάρισμα. Ξέρει
πότε να μην γράφει. Και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο για ένα συγγραφέα.
Αυτή τη φορά μας χαρίζει διηγήματα που είναι πασπαλισμένα με το σταχτί χρώμα
της ανημποριάς και της ασάλευτης επιθανάτιας γαλήνης. Αυτή που βασιλεύει πλέον
στα χωριά που μεγάλωσε και ανδρώθηκε ο συγγραφέας, τα μέρη των Γρεβενών που αγαπά
και πονά. Ο λόγος του σε φυσική και αβίαστη αντίθεση πάντα κοφτός σα διαμάντι,
ύφος άριστοτεχνικά απλό, ένας δωρικός κλοιός από τον οποίο όσο και αν πασχίσεις
δε μπορείς να ξεφύγεις από τη γοητεία του. Ένας αρρενωπός λόγος-βέλος που
καρφώνεται στην ψυχή και αν πας να το τραβήξεις θα πονέσεις πολύ. Ή καλύτερα
σαν το αρχαίο πίλουμ των Ρωμαίων, αυτά τα διηγήματά του με το που θα τα διαβάσεις
τσακίζουν και κρέμονται στην καρδιά σου. Σου αφήνουν σημάδι γιατί έχουν πολύ
απλά κάτι να πουν. Τα θέματα ο άνθρωπος,
η ύπαρξη, ο χρόνος, η φιλία, οι σχέσεις, το τέλος.
Χωρίς περιττούς περισπασμούς, ένα βελανίδι ξαφνικά
μεταμορφώνεται σε όχημα πίσω στα χρόνια. Ο έρωτας υπάρχει εδώ σαν αναπόληση γλυκιά,
μια εντελώς ξεθωριασμένη πολαρόιντ. Άλλες φορές βέβαια εμφανίζεται - όπως του
αρμόζει - σαν ένα επίμονο βλέμμα αρχής θαυμασμού που ταξιδεύει το γυναικείο
κορμί, την αιώνια θάλασσα των ανδρών. Και ναι, μετά από μερικές σελίδες ίσταται
θαυμαστά εικαστικός και ποιητικός μπροστά σε ένα απλό σωρό από καυσόξυλα. Ένας
σκύλος αρχίζει ξαφνικά να μιλάει αλλά το σημαντικό είναι ότι όταν το κάνει μας
φαίνεται τελικά πολύ φυσιολογικό. Τα ζώα, οι ήχοι, η φύση μεταμορφώνονται από
την πένα του συγγραφέα με μικρές σουρεαλιστικές εκρήξεις εδώ και εκεί που χαρίζουν
μια μικρή πινελιά χρώματος ίσα ίσα για να υπογραμμίσει τη σκούρα παλέτα του
πίνακα που συνθέτει μπροστά μας. Σελίδες γεμάτες από ένα συνεχές ψιλόβροχο και
ομίχλη. Η συμφωνία της πλήξης ζωγραφισμένη εκπληκτικά.
Ο συγγραφέας μας παίρνει από το χέρι και μας
πηγαίνει σε τοπία έρημα και ζοφερά, μας γνωρίζει με μια καθημερινότητα που έχει
μάθει να ζει με τη σοβαρή πιθανότητα του θανάτου. Ιστορίες από τα παλιά που τις
διηγείται τόσο στέρεα λες και δεν τις έχει ζήσει, τόσο απίστευτες μερικές φορές
που ξέρεις ότι είναι αληθινές. Συγκινητικός στις περιγραφές του της ζωής του
χωριού πριν από δεκαετίες, ποτέ όμως δε μπορούμε να χύσουμε ούτε μισό δάκρυ
διαβάζοντας τα λόγια του. Ευτυχώς, γιατί η αλήθεια βέβαια είναι ότι δε μπορείς
να κλάψεις με ένα καλό λογοτέχνημα. Να σκεφτείς όμως μπορείς. Αν θα το κάνουμε
είναι δική μας υπόθεση. Σίγουρα όμως ο Σιώμος έκανε το χρέος του. Μας έδειξε
ότι και ο θάνατος μπορεί να είναι και όμορφος, ακόμα και ποθητός, στα όμορφα
χωριά του.
