Ιβάν Μπούνιν - Ο κύριος από το Σάν Φραντσίσκο

Ιβάν Μπούνιν (1870 - 1953): Ποιητής και πεζογράφος (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1933). Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και εργάστηκε ως δημοσιογράφος και βιβλιοθηκάριος. Το 1929 μετανάστευσε στη Γαλλία, όπου έζησε ως το τέλος της ζωής του. Κύρια χαρακτηριστικά της πεζογραφίας του Μπούνιν είναι η πλούσια σε ιδιωματισμούς γλώσσα, η εκφραστικότητα και η μουσικότητα της περιγραφής. Τα πιο σημαντικά έργα του είναι: "Τα μήλα του Αντόνοφ (1900), "Το χωριό" (1910), "Ο κύριος από τον Άγιο Φραγκίσκο" (1916), "Οι θεριστές" (1925).

Jean Genet - Ο Σχοινοβάτης

Ο ποιητής μπορεί να διακινδυνέψει τα πάντα για να κατακτήσει την απόλυτη μοναξιά, που είναι απαραίτητη για να πραγματοποιήσει το ποιητικό του έργο—να το αποσπάσει από το κενό για να του δώσει ζωή. Αποδιώχνει περίεργους και φίλους, ή συμβουλές που θα έκαναν το έργο του προσιτό στον κόσμο. Μπορεί, ίσως , να επιλέξει την εξής μέθοδο: αφήνει γύρω του μια δυσωδία τόσο αηδιαστική, τόσο ρυπαρή, που κι ο ίδιος  λιποθυμά και παθαίνει ασφυξία. Τον αποφεύγουν.  Είναι μόνος. Η ολοφάνερη συμφορά του θα του επιτρέψει κάθε λογής θρασύτητα, αφού κανένα βλέμμα δεν τον ενοχλεί.  Κλυδωνίζεται ανάμεσα στη ζωή και την ερημιά του θανάτου. Η φωνή του δεν ξυπνά καμία ηχώ. Γιατί αυτά που έχει να πει δεν απευθύνονται πια σε κανέναν, κι ούτε χρειάζεται να τα καταλάβουνε οι ζωντανοί—δεν τα υπαγορεύει εξάλλου η ζωή, παρά τα επιβάλει η εξουσία του θανάτου.

(από το έργο)

Μπορίς Βιάν - Ο Αφρός των Ημερών

. . Εκείνο που έχει σημασία στη ζωή είναι να κρίνει κανείς τα πάντα a priori. Φαίνεται, πραγματικά, ότι οι μάζες έχουν άδικο και τα άτομα έχουν πάντα δίκιο. Ας μην βιαστούμε ωστόσο να εξάγουμε κανόνες συμπεριφοράς απ αυτό το αξίωμα: δεν είναι ανάγκη να διατυπώνουμε τους κανόνες για να τους ακολουθούμε. Δυο πράγματα υπάρχουν μόνο: ο έρωτας, κάθε λογής, με όμορφες κοπέλες κι η μουσική της Νέας Ορλεάνης ή του Ντιούκ Έλινγκτον. Τα υπόλοιπα θα πρεπε να πάψουν να υπάρχουν, γιατί τα υπόλοιπα είναι αντιαισθητικά και οι λίγες σελίδες που ακολουθούν, σαν απόδειξη, στηρίζονται στο γεγονός ότι ολόκληρη η ιστορία είναι αληθινή αφού την έπλασα εγώ με τη φαντασία μου, από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη. Η υλική της πραγματοποίηση αποτελείται ουσιαστικά από μια πλάγια προβολή της πραγματικότητας πάνω σ ένα παραμορφωμένο επίπεδο αναφοράς με ακανόνιστους κυματισμούς. Όπως βλέπετε, πρόκειται για βολικό σύστημα, και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. . .

(από το έργο)

Κlauss Mann - Λούντβιχ

Ιούνιος 1886. Ο Λουδοβίκος Β΄ της Βαυαρίας πεθαίνει πνιγμένος στη λίμνη του Στάρνμπεργκ, κοντά στο Μόναχο. Ο Λουδοβίκος Β΄ θαυμάστηκε, αγαπήθηκε, μισήθηκε, χλευάστηκε και μυθοποιήθηκε όσο κανείς από τους εστεμμένους του 19ου αιώνα. Οι περισσότεροι άνθρωποι τον θαυμάζουν, γιατί κατασκεύασε με πείσμα και επιμονή έναν παραμυθένιο κόσμο, όπου πήραν μορφή τα οράματα, οι φαντασιώσεις, οι εμμονές και οι αλλόκοτες επιθυμίες του. Στον υλιστικό αιώνα μας, η τραγική φιγούρα του αυτόχειρα "τρελού" βασιλιά έχει γίνει συνώνυμη του ρομαντισμού και έχει εμπνεύσει σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως ο Πωλ Βερλαίν, ο Λουκίνο Βισκόντι και ο Χανς Γιούργκεν Ζύμπερμπεργκ.

Πενήντα χρόνια αργότερα ο Κλάους Μαν, πριν εγκαταλείψει τον παραδομένη στους ναζί Γερμανία, αφιερώνει το προτελευταίο του κείμενο λογοτεχνικής πρόζας σ' αυτόν τον μυστηριώδη θάνατο. Ο "Λούντβιχ", που δημοσιεύτηκε το 1937, ανιχνεύει τις τελευταίες ώρες της ζωής του βασιλιά, απ' την άφιξή του στον πύργο του Μπεργκ μέχρι την αυτοκτονία του. Γύρω από αυτόν ένα πλήθος μαρτύρων παρακολουθεί το θέαμα της παρακμής του: υπηρέτες και ψυχίατροι που τον φυλάνε. Η τραγική εξαδέλφη του Ελισάβετ της Αυστρίας (η Σίσσυ) έρχεται στο τέλος να αποτίσει φόρο τιμής στο σώμα του χαμένου φίλου.

Όμως, στο κέντρο του κειμένου, η γραφή αντικαθρεφτίζει τις σκέψεις του Λουδοβίκου, περιγράφει το δράμα μιας συνείδησης κυριαρχημένης από το παραλήρημα, ανιχνεύει τα όνειρά της. Οι εικόνες, οι αναμνήσεις συσσωρεύονται: η φιλία με τον Βάγκνερ, η αγάπη του για την Ελισάβετ, η αποτυχία του γάμου με την εξαδέλφη του Σοφία, τα αδιάκοπα βασανιστήρια των ανεκπλήρωτων πόθων, οι συνεχόμενες απόπειρες για την πραγμάτωση των ονείρων του, με το χτίσιμο των πύργων που αντιστοιχούν στις "φαντασμαγορικές βαγκνερικές όπερες".

(www.biblionet.gr)

Johann Wolfgang Von Goethe - Βέρθερος

Ο "Βέρθερος" είναι νεανικό επιστολογραφικό μυθιστόρημα του Γκαίτε (1749-1832) που, μόλις εκδόθηκε, το 1774, γνώρισε τεράστια επιτυχία στη Γερμανία, μεταφράστηκε σύντομα σε πολλές γλώσσες και άσκησε μεγάλη επιρροή στη ζωή, τα ήθη και τη μόδα ακόμα της εποχής, αφού υπήρξε ακόμη και κοστούμι σε στυλ Βέρθερου. Έγινε αντικείμενο μίμησης και παρωδίας και έκανε αμέσως διάσημο τον εικοσιπεντάχρονο συγγραφέα του.
Ο "Βέρθερος", σύμβολο του κινήματος Sturm und Drang (Θύελλα και Ορμή), προδρόμου του ρομαντισμού, είναι η απόλυτη έκφραση της ευαισθησίας και της αναζήτησης της ελευθερίας του εγώ, μέσα από τη σύγκρουση του ανεξέλεγκτου πάθους και της παραφοράς με τον περίγυρο και τις κοινωνικές συμβάσεις.
Ο Γκαίτε, που έζησε ανάλογες εμπειρίες με τον Βέρθερο, διέθετε τη θαυματουργή ικανότητα να ταυτίζεται με τον ήρωά του στα πάθη και ταυτόχρονα να γίνεται κριτής, παίρνοντας τις αναγκαίες αποστάσεις. Το μυθιστόρημα εξέφραζε ανησυχίες της νεολαίας πριν από την επανάσταση του 1789, στην ίδια ευθεία με τις αναζητήσεις συγγραφέων όπως ο Ρίτσαρντσον, ο Ρουσσώ και ο Λέσσινγκ, στους οποίους παραπέμπει άμεσα ο Γκαίτε.
Ο Βέρθερος αγαπά παράφορα -αλλά αδυνατεί να κατακτήσει- τη Λόττε, τη μνηστή και μετέπειτα γυναίκα ενός φίλου του. Ποθεί την εξιδανικευμένη εικόνα της και ξοδεύεται ψυχικά, αδυνατώντας να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα. Σ’ αυτό το δράμα της απουσίας, βυθίζεται στην ανία και τη μελαγχολία, ζηλεύει, κλαίει, γίνεται το έμβλημα του mal de vivre. Μοναχικός και απροσάρμοστος, φετιχιστής και νάρκισσος, αποκλεισμένος στον ερωτικό του πόθο, πληγωμένος και παράφορος, διακατέχεται από μια πνοή αφανισμού και αναζητά την αιώνια ελευθερία του θανάτου.
Μέσα από τον προβληματισμό για την απόλυτη ελευθερία των επιλογών του ατόμου ενάντια στα ήθη και στις κοινωνικές συμβάσεις, γίνεται ο συμβολικός μέγας μυθιστορηματικός αυτόχειρας του ρομαντισμού, για να τον ακολουθήσει, τριάντα χρόνια αργότερα, ο Κλάιστ, ο άλλος μέγας αυτόχειρας συγγραφέας του ρομαντισμού.
Ο "Βέρθερος" κυκλοφορεί σε νέα μετάφραση από τη Στέλλα Νικολούδη και συνοδεύεται από εκτενή εισαγωγή, εργοβιογραφία και Επίμετρο με κείμενα του Τόμας Μανν, του Ρολάν Μπαρτ κ.ά.

(www.biblionet.gr)

Apton Sinclair - Η Ζούγκλα

Σε μερικές από τις πιο τρομαχτικές σκηνές που έχουν γραφτεί στη μοντέρνα λογοτεχνία, ο Άπτον Σίνκλερ απεικονίζει ολοζώντανα τη ζωή στα εργοστάσια του Σικάγο, κατά τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα. Η φρίκη των σφαγείων, οι βάρβαρες συνθήκες εργασίας, η φτώχεια που φτάνει στα όρια της εξαθλίωσης, οι αρρώστιες, η διαφθορά, η απελπισία αποκαλύπτονται μέσα από τα μάτια του Γιούργκις Ρούντκους, ενός νεαρού μετανάστη, που ήρθε στο Νέο Κόσμο με την αρραβωνιαστικιά του και την οικογένειά της για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Η Ζούγκλα, που εκδόθηκε το 1906, ξεσήκωσε την κατακραυγή του κοινού και ανάγκασε την κυβέρνηση να διατάξει έρευνες, που οδήγησαν στο νόμο περί καθαρής τροφής. Καθιέρωσε επίσης το νεαρό συγγραφέα ως έναν σταυροφόρο των δικαιωμάτων των εργαζομένων και ως έναν από τους καλύτερους παγκοσμίως ομιλητές υπέρ της ισότητας και της ανθρωπιάς.

(http://www.politeianet.gr)

Miguel de Unamuno - Το τραγικό αίσθημα της ζωής

Ο Miguel de Unamuno (1864-1936) ανήκει στην παράδοση των μεγάλων στοχαστών, όπως οι Pascal, Kierkegaard και Nietzsche.

Ο κόσμος του είναι αυτός του παραδόξου, κι η τάση του αυτή ενισχύεται από την ακραία ιδιοσυγκρασία του. Το έργο του, η ζωή του και η προσωπικότητά του, που αλληλοπροσδιορίζονται, έχουν ως απαρχή και ως έκφραση μία δυναμική αντίφαση, που καλύτερα απ' όλους περιγράφει ο ίδιος στο δοκίμιό του "Η θρησκεία μου": "Η θρησκεία μου -λέει- είναι η αναζήτηση της αλήθειας στη ζωή, και της ζωής στην αλήθεια, παρ' ότι γνωρίζω ότι όσο ζω δεν θα τις βρω· η θρησκεία μου είναι ο αδιάκοπος και ακαταπόνητος αγώνας με το μυστήριο· η θρησκεία μου είναι ο αγώνας με τον Θεό... απορρίπτω την αιώνια άγνοια. Και οπωσδήποτε θέλω να αναρριχηθώ στο ακατόρθωτο".
Σ' αυτό το βιβλίο, γραμμένο το 1912, ο συγγραφέας αφ' ενός επιδιώκει να προσδιορίσει έναν χριστιανισμό που συνήθως βρίσκεται στο περιθώριο των επίσημων δογμάτων, και αφ' ετέρου αντιπαραθέτει την αντίληψή του για τον άνθρωπο και τον κόσμο στα ρεύματα του σύγχρονου ρασιοναλισμού.

(www.biblionet.gr)

Θερβάντες - Οι Αρχικλεφταράδες της Σεβίλλης

Μέσα απ αυτή τη μικροσκοπική ιστορία, που αφηγείται τα έργα και τις ημέρες δυο νεαρών απατεώνων στο παζάρι της Σεβίλλης, ο Θερβάντες (1547-1616) περιγράφει αριστουργηματικά τον ισπανικό υπόκοσμο γύρω στα τέλη του δέκατου έκτου αιώνα. Κλέφτες και πληρωμένοι δολοφόνοι, πόρνες και μαστροποί, θεοσεβούμενες γερόντισσες που ξαλαφρώνουν τον κοσμάκη από το πορτοφόλι του ενώ σταυροκοπιούνται με τ άλλο χέρι: μέσα σ αυτό το περιβάλλον ξεφυτρώνουν τα δυο φιλόδοξα παλικαράκια και ξεκινούν τη λαμπρή σταδιοδρομία τους.

πηγή: biblionet.gr

Walter Bosing - Hieronymous Bosch

Overall, it is a very nice book. Just as other reviewers have said, Bosing’s narrative is clear and also generous in space with the various interpretations that have been proposed for Bosch’s paintings. The quality of the images is excellent, as one would expect from Taschen, and they are as thoroughly commented as a book this length allows. I think it is an outstanding first approach to this enigmatic painter.

Juan Acosta

Πέτρος Αμπατζόγλου - Μιά συνηθισμένη μέρα

Αυτό είναι το τελευταίο βιβλίο της τριλογίας "Ανθρώπινες Σχέσεις". Προηγήθηκαν: "Τι θέλει η κυρία Φρίμαν", η ιστορία μιας δυναμικής και παθιασμένης γυναίκας, όπως μας την παρουσιάζει ο αφηγητής ξαπλωμένος κοντά στη θάλασσα ένα καλοκαιριάτικο πρωινό, πίνοντας ένα μπουκάλι ούζο· κατόπιν το "Παύλος" και "Ελένη", ένα μυθιστόρημα για τη ζήλια και την αποκλειστικότητα στον ερωτικό σύντροφο, για τη φθορά του δεσμού μέσα στην καθημερινότητα.

Τώρα το "Μια συνηθισμένη μέρα", που περιγράφει την απόλυτη μοναξιά του ανθρώπου μέσα σε μια μεγάλη αλλά αδιάφορη πόλη. Τη μοναξιά μέσα στο πλήθος.


πηγή: www.biblionet.gr