Γιώργος Σιώμος - Ο Κορυδαλλός

"Το απόγευμα, την ώρα που γέρνει ο ήλιος στον Κουτσόραχο και κατακερματίζεται το φως, τότε που θες να κλάψεις χωρίς να ξέρεις το γιατί, τότε που επιστρέφουν όσοι έχουν φύγει, φάνηκε κι ο Λιάρης να έρχεται από δυτικά, με όλα τα κουρέλια, στο σπίτι του σφαγέα του."

Δεκαεννιά ιστορίες προσπαθούν να αναστήσουν μιαν εποχή (1950-1967) κι έναν τρόπο ζωής που χάθηκε για πάντα.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Με μεγάλη μου τιμή θα προσπαθήσω πω λίγα λόγια για το βιβλίο αυτό του φίλου μου Γιώργου Σιώμου. Είναι ένα από τα αναγνώσματα που σε συγκινούν αν σου αρέσουν τα απλά και μεγάλα συναισθήματα. Προσωπικά βέβαια δεν ανήκω στη γενιά που περιγράφει το αυτοβιογραφικό αυτό, σχεδόν σπονδυλωτό και χρονικά δομημένο έργο. Παρόλα αυτά κατάφερε να με κάνει να δω σαν μέσα απο κρυστάλλινη σφαίρα πίσω στο χρόνο και να αισθανθώ συμπάσχων στα δραματιζούμενα που είναι μια σειρά από βαθιά χαραγμένες μνήμες. Μνήμες που δε θα αφήσουν ασυγκίνητο οποιονδήποτε αρέσκεται να συναναστρέφεται με την εντιμότητα, τη νοσταλγία, τον έρωτα, την ποίηση και την ανθρωπιά. Ιδιότητες που ο φίλος μου Γιώργος ομολογώ πως τις διαθέτει με το παραπάνω. Έτσι καταφέρνει μέσα σε λίγες σελίδες με λιτότητα και μαεστρία λογοτεχνική να αποτυπώσει τα πρώτα του βήματα στον πλανήτη αυτό από παιδί έως νέος άνθρωπος και να φτιάξει την τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής με εικόνες που στον κινηματογράφο έχουν κατορθώσει -κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη- μονάχα ο Αγγελόπουλος και ο Ταρκόφσκυ. Ο Σιώμος βέβαια διαθέτει πολύ μεγαλη περιεκτικότητα στο χειρισμό του λόγου και ένα κοφτό ύφος που είναι το βασικό χαρακτηριστικό και το σκυρόδεμα αν θέλετε του έργου χωρίς όμως να πέφτει στην παγίδα της άχαρης παράθεσης λέξεων ή σε δυσνόητες νοηματικές κατασκευές. Το αντίθετο μάλιστα. Σας προτρέπω λοιπόν να το διαβάσετε αγαπητοί φίλοι. Είναι ότι πιο ωραίο και αυθεντικό έχω διαβάσει τα τελευταία δέκα χρόνια στη νεοελληνική λογοτεχνία. Ω για το Ωραίο και Α για το Αυθεντικό (γιατί δε μου αρέσουν καθόλου τα ορθογραφικά λάθη).