Γιώργος Σιώμος - Όμορφα Χωριά

 

Ο Γιώργος Σιώμος έχει ένα μοναδικό χάρισμα. Ξέρει πότε να μην γράφει. Και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο για ένα συγγραφέα. Αυτή τη φορά μας χαρίζει διηγήματα που είναι πασπαλισμένα με το σταχτί χρώμα της ανημποριάς και της ασάλευτης επιθανάτιας γαλήνης. Αυτή που βασιλεύει πλέον στα χωριά που μεγάλωσε και ανδρώθηκε ο συγγραφέας, τα μέρη των Γρεβενών που αγαπά και πονά. Ο λόγος του σε φυσική και αβίαστη αντίθεση πάντα κοφτός σα διαμάντι, ύφος άριστοτεχνικά απλό, ένας δωρικός κλοιός από τον οποίο όσο και αν πασχίσεις δε μπορείς να ξεφύγεις από τη γοητεία του. Ένας αρρενωπός λόγος-βέλος που καρφώνεται στην ψυχή και αν πας να το τραβήξεις θα πονέσεις πολύ. Ή καλύτερα σαν το αρχαίο πίλουμ των Ρωμαίων, αυτά τα διηγήματά του με το που θα τα διαβάσεις τσακίζουν και κρέμονται στην καρδιά σου. Σου αφήνουν σημάδι γιατί έχουν πολύ απλά κάτι να πουν. Τα θέματα  ο άνθρωπος, η ύπαρξη, ο χρόνος, η φιλία, οι σχέσεις, το τέλος.

Χωρίς περιττούς περισπασμούς, ένα βελανίδι ξαφνικά μεταμορφώνεται σε όχημα πίσω στα χρόνια. Ο έρωτας υπάρχει εδώ σαν αναπόληση γλυκιά, μια εντελώς ξεθωριασμένη πολαρόιντ. Άλλες φορές βέβαια εμφανίζεται - όπως του αρμόζει - σαν ένα επίμονο βλέμμα αρχής θαυμασμού που ταξιδεύει το γυναικείο κορμί, την αιώνια θάλασσα των ανδρών. Και ναι, μετά από μερικές σελίδες ίσταται θαυμαστά εικαστικός και ποιητικός μπροστά σε ένα απλό σωρό από καυσόξυλα. Ένας σκύλος αρχίζει ξαφνικά να μιλάει αλλά το σημαντικό είναι ότι όταν το κάνει μας φαίνεται τελικά πολύ φυσιολογικό. Τα ζώα, οι ήχοι, η φύση μεταμορφώνονται από την πένα του συγγραφέα με μικρές σουρεαλιστικές εκρήξεις εδώ και εκεί που χαρίζουν μια μικρή πινελιά χρώματος ίσα ίσα για να υπογραμμίσει τη σκούρα παλέτα του πίνακα που συνθέτει μπροστά μας. Σελίδες γεμάτες από ένα συνεχές ψιλόβροχο και ομίχλη. Η συμφωνία της πλήξης ζωγραφισμένη εκπληκτικά.

Ο συγγραφέας μας παίρνει από το χέρι και μας πηγαίνει σε τοπία έρημα και ζοφερά, μας γνωρίζει με μια καθημερινότητα που έχει μάθει να ζει με τη σοβαρή πιθανότητα του θανάτου. Ιστορίες από τα παλιά που τις διηγείται τόσο στέρεα λες και δεν τις έχει ζήσει, τόσο απίστευτες μερικές φορές που ξέρεις ότι είναι αληθινές. Συγκινητικός στις περιγραφές του της ζωής του χωριού πριν από δεκαετίες, ποτέ όμως δε μπορούμε να χύσουμε ούτε μισό δάκρυ διαβάζοντας τα λόγια του. Ευτυχώς, γιατί η αλήθεια βέβαια είναι ότι δε μπορείς να κλάψεις με ένα καλό λογοτέχνημα. Να σκεφτείς όμως μπορείς. Αν θα το κάνουμε είναι δική μας υπόθεση. Σίγουρα όμως ο Σιώμος έκανε το χρέος του. Μας έδειξε ότι και ο θάνατος μπορεί να είναι και όμορφος, ακόμα και ποθητός, στα όμορφα χωριά του.

Δημήτριος Κουκουλάκης, 22-1-2024

Γιώργος Σιώμος - Μικρά Πεζά

 

 

“Ριπές φυγής είναι τα κείμενά μας τα μικρά κι εμείς δραπέτες του παρόντος”
Τα « μικρά πεζά » είναι το τέταρτο, κατά σειρά, βιβλίο με διηγήματα που έγραψε ο Γιώργος Σιώμος κατά τη δωδεκαετή περίοδο της συνταξιοδότησής του που αποδεικνύεται τελικά πολύ γόνιμη και παραγωγική. Ξεκινώντας με τον « ΚΟΡΥΔΑΛΛΟ » το 2012 από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, δεκαεννιά ιστορίες με έντονο αυτοβιογραφικό χαρακτήρα οι οποίες προσπαθούν να αναστήσουν μια εποχή (1950-1967) και έναν τρόπο ζωής που χάθηκε στην γενέτειρά του τη Λόχμη Γρεβενών, συνεχίζει με «ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΠΑ »το 2014, από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, άλλες είκοσιδύο ιστορίες από τη Βέροια κυρίως στην οποία διαμένει από το 1992, οι οποίες δοσμένες με ρεαλισμό αλλά και με λυρισμό αφηγούνται καθημερινές σκηνές μιας πόλης και μιας κοινωνίας που αλλάζουν και δυσκολεύουν τον ευαίσθητο άνθρωπο να προσαρμοστεί «τον περιπατητή που αναζητά τον κότσυφα στην κορυφή του πεύκου, να ξεκαρφώσει μια σπάνια λέξη και να τελειώσει ένα ποίημα που κρέμονταν σακάτικο για μέρες». Έπεται «Ο κόκκινος σπάγκος»το 2017 από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σαφώς ωριμότερο βιβλίο, με ευρεία θεματική και πανανθρώπινο βλέμμα, στο οποίο διατηρώντας το ίδιο λιτό και ανεπιτήδευτο ύφος, τα ίδια τυραννικά υπαρξιακά ερωτήματα για την μοίρα του ανθρώπου, για τη ζωή και τον θάνατο, επεκτείνεται πάρα πέρα και καυτηριάζει και την ηθική και οικονομική κρίση της χώρας μας, καθώς και το έλλειμμα ανθρωπιάς στον πλανήτη Γη. Τι νέο λοιπόν κομίζουν τα «μικρά πεζά» είναι το εύλογο ερώτημα που θα μπορούσε ο καθένας να θέσει;
« Ριπές φυγής είναι τα κείμενά μας τα μικρά κι εμείς δραπέτες του παρόντος. Το καλούπι που φτιάξανε ερήμην μας δεν μας χωράει πια και νιώθουμε σαν πόδι σε στενό παπούτσι. Γυρεύουμε αφορμές να φεύγουμε από ένα άθλιο παρόν, όπου μια μπότα πατάει μέχρι θανάτου σε ανθρώπινο κεφάλι ».
Το πρόσφατο βιβλίο του Γιώργου Σιώμου είναι στην ουσία μια ανακεφαλαίωση όλων των προηγούμενων θεμάτων, μελέτη της ζωής και του θανάτου, αγάπη για τα παιδιά και τον άνθρωπο και κυρίως τις γυναίκες, τις ξεχασμένες γλώσσες και για την ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου εγκλωβίστηκε τις ημέρες της καραντίνας. Είναι μια δοκιμή και μια προσπάθεια να δραπετεύσει, όπως λέει και ο ίδιος από ένα άθλιο παρόν, όπου μια μπότα πατάει μέχρι θανάτου το ανθρώπινο κεφάλι. Σαφώς πιο ώριμος και γερνώντας ο συγγραφέας νιώθει την ανάγκη να μας μιλήσει για τα απλά, τα καθημερινά, τα μικρά πεζά που όμως με την τέχνη του και το λογοτεχνικό του τάλαντο τα καθολικεύει και μας κάνει συμμέτοχους στις δικές του μικρές ή μεγάλες χαρές, στα παράπονα και στο θυμό του, στους αναστεναγμούς και στις συγκινήσεις του προκαλώντας μας έντονα συναισθήματα. Καταφέρνει το Εγώ του να το αναγάγει στο Εμείς και μολονότι μοιάζει όλο το βιβλίο με ημερολόγιο ή μικρά χρονικά, κατορθώνει να μας κάνει συμπρωταγωνιστές και να αναγνωρίζουμε σε πολλά αφηγήματα πλευρές του εαυτού μας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Ο τίτλος της συλλογής «μικρά πεζά», όλα με μικρά, όπως και οι τίτλοι των συλλογών που προηγήθηκαν, είναι πολύ επιτυχημένος και κρύβει μια ταπεινότητα και έναν αυτοσαρκασμό, καθώς ο συγγραφέας εκδηλώνει σε αρκετά σημεία την οργή και την πικρία του, τόσο για πολλούς εκδοτικούς οίκους, αλλά και για πολλούς «φίλους» που αμφιβάλλουν για την αξία των κειμένων του. Ο ίδιος όμως, όπως και ο καλοπροαίρετος αναγνώστης γνωρίζουν ότι τα μικρά αυτά, πεζοτράγουδα θα τα ονόμαζα εγώ, είναι ειλικρινείς εξομολογήσεις που μέσα τους κρύβουν τον πόνο και τον αναστεναγμό του απλού ανθρώπου ο οποίος δίνει μεγάλο αγώνα να κρατηθεί όρθιος στην καταρρέουσα ελληνική κοινωνία και έχουν μεγάλη αξία: «Να κάνεις ένα κόπο να το γράψεις, να καταπιείς νύξεις και υπονοούμενα αλλά και ανοιχτές προσβολές από φίλους... να ψάχνεις κάνα χρόνο να βρεις εκδότη... άλλος ζητάει παράδες, καθότι έχουμε κρίση, κι εσείς κύριε, είσαστε άγνωστος, άσημος δεν σας γνωρίζει ούτε η μάνα σας, βρίσκεστε μακριά από την πρωτεύουσα, έχετε και μια ηλικία εδώ που τα λέμε, τι καινούργιο να κομίσετε... » Το βιβλίο σελ. 93 -94.Απευθυνόμενος με κάποιο κυνισμό στους φίλους του που αδιαφορούν για το νέο του βιβλίο λέει με λόγια τσεκουράτα: «Ξέρω πότε θα έλθετε στην ώρα σας. Πότε θα είστε συνεπείς στο ραντεβού σας μαζί μου. Όταν τα τινάξω και δεν θα σας έχω πια καμιά ανάγκη. Γι’ αυτό προνόησα, στο συμβόλαιο με τον εκδότη, να μην τα πολτοποιήσει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αλλά να τα δώσει στο γραφείο τελετών Ο Αρχάγγελος για να τα μοιράζει στον καθένα σας την ώρα που κλαψουρίζοντας θα μου ρίχνετε χώμα με τη σέσουλα και θα μου εύχεστε καλό παράδεισο. Όμως σας στο λέω εδώ είναι ο δικός μου παράδεισος. Στον δρόμο που οδηγεί στο βιβλιοπωλείο»Κιρμπάνια σελ. 151-152.Πόση ειλικρίνεια και πόση αλήθεια κρύβουν αυτά τα λόγια για την ψεύτικη φιλία των ημερών μας!
Ας δούμε όμως τι καινούργιο κομίζει το νέο βιβλίο του Γιώργου Σιώμου και γιατί αξίζει να διαβαστεί. Το ύφος και ο λόγος του βέβαια δεν αλλάζουν και, όπως τονίζει και ο ίδιος στο μότο για το Κ6 Βιβλίο «Σπασμένες πέτρες είναι οι στίχοι μου ακατέργαστες». Απελέκητος και λαϊκός ο λόγος του είναι τώρα πιο επιγραμματικός και πιο λακωνικός πλήρης θυμοσοφίας και στοχασμού και πιο δραματικός και ελεγειακός σε ορισμένα κεφάλαια. Χειρίζεται με μεγάλη ευκολία το ασύνδετο σχήμα και ο λόγος του ρέει απρόσκοπτα χρησιμοποιώντας όλα τα πρόσωπα. Το καινούργιο στη μορφή και τη δομή είναι ότι το βιβλίο είναι χωρισμένο σε εννιά κεφάλαια και ο συγγραφέας προσπαθεί να μελετήσει μέσα από το δικό του οπτικό πρίσμα τον άνθρωπο και το περιβάλλον του: τα παιδιά, τις γυναίκες, τους ανθρώπους, τις ξεχασμένες γλώσσες, το χυμό των ροδιών, το βιβλίο, τα δέντρα, το σπίτι με τα κεραμίδια και τις ημέρες καραντίνας. Σε κάθε κεφάλαιο προηγείται και ένα μότο το οποίο προϊδεάζει για το περιεχόμενό του. Η μοναχικότητα του και η στέρηση της ελευθερίας σίγουρα έχουν παίξει το ρόλο τους στη συγγραφή αυτού του βιβλίου στο οποίο με το παρατηρητικό του βλέμμα και τη μεγάλη του ευαισθησία ο συγγραφέας καταπιάνεται με τα μικρά καθημερινά πράγματα που για τους περισσότερους περνούν απαρατήρητα, τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους, αλλά και τους άξιους που όμως δεν είναι διάσημοι, με τις ξεχασμένες γλώσσες και συγκεκριμένα με την βλάχικη, έχοντας δεχθεί ευεργετική επίδραση από το βιβλίο και το cdω λε λε του Βασίλη Νιτσιάκου. Καταγγέλλει την αδικία, την απανθρωπιάκαι επιστρέφει στο τέλος στην πατρική του γη που επικρατεί η ερημιά και ο θάνατος και τα εφιαλτικά του όνειρα.

Έτσι, τα παιδιά που αποτελούν την ελπίδα του μέλλοντος, έχοντας όλες τις ανέσεις τους σε αντίθεση με τα παιδιά παρελθόντων ετών, παίζουν αμέριμνα αλλάαποτελούν και «τα ολοκαίνουργια γρανάζια στον παμπάλαιο μηχανισμό αναπαραγωγής του είδους, τις ολοκαίνουργιες βίδες και τα γυαλιστερά παξιμάδια στον ατέρμονα μηχανισμό παραγωγής του πλούτου για μια χούφτα αχόρταγους», οι γυναίκες που βγαίνουν για καφέ είναι λουλούδια και τις θαυμάζει για την υπομονή τους και την αντοχή τους και για το βαρύ φορτίο που σηκώνουν ανέκαθεν, υμνώντας και την αισθητική αλλά και την αισθησιακή τους ομορφιά, οι άνθρωποι που όλο και λιγότερο κοιτάζονται στα μάτια «είναι κόκκοι από την ψίχα σκληρού κατά τα άλλα καρυδιού, συντετριμμένοι από τα απανωτά σφυροκοπήματα, άλλοι για καρυδόπιτα πλασμένοι και άλλοι για τούρτες μνημοσύνων», ζουν μέσα στην μοναξιά τους και προσπαθούν να διασκεδάσουν την ανία τους, αναζητώντας μια παρηγοριά στον άλλο ο οποίος όμως είναι και μια ενόχληση. Κάποιοι βέβαια ξεχωρίζουν κι ας είναι άσημοι. Για τις ξεχασμένες γλώσσες «που μοιάζουν με καράβια ακίνητα» αφιερώνει οκτώ μικρά αφηγήματα και ταξιδεύει με τους στίχους του βλάχου από την Αητομηλίτσα και την όμορφη μουσική πάνω στις κορφές τις Πίνδου και στα χειμαδιά της Θεσσαλίας βιώνοντας τη δύσκολη αλλά γοητευτική και περήφανη ζωή των σκληροτράχηλων τσελιγκάδων, σε σημείο που να σκέφτεται «να καταγγείλει αυτόν τον άνθρωπο για κατάληψη σκέψης ή να ακούει το cdμέχρι σκασμού ». Στο Κ5 Χυμός ροδιών η θεματική του είναι ευρεία και αναφέρεται τόσο σε προσωπικά βιώματα, όσο και σε σχόλια για την σύγχρονη ελληνική κοινωνία, ενώ στο Κ6 Το βιβλίο αφηγείται την ανάγκη του και την αγάπη του για τη γραφή, την τύχη των βιβλίων του και την πικρία του για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει για την έκδοση και την αποδοχή. Στα τρία τελευταία κεφάλαια τα οποία τα έγραψε κατά τη διάρκεια της καραντίνας ξαναγυρίζει στη γενέτειρά του και με ιδιαίτερη ευαισθησία αφηγείται την ομορφιά του τοπίου, αλλά και την ερημιά και την εγκατάλειψη, τον θάνατο ως μνήμη αλλά και ως προσμονή και τα εφιαλτικά όνειρα που αβγαταίνουν. Η συλλογή κλείνει με τρία διηγήματα, Ο χάλκινος θώρακας, Το πιάνο, Κιρμπάνια. Στο τελευταίο καταγγέλλει την ψεύτικη φιλία, αλλά ελπίζει ότι θα βρεθούν και κάποιες αδερφές ψυχές ανά τον κόσμο που θα ενδιαφερθούν για το βιβλίο του: «Είναι φορές που μες στην πυρκαγιά του μυαλού μου, πετιέται μια σκέψη, ότι ίσως, κάπου κάποτε στα Κύθηρα ή στη Σαμοθράκη, στη Γαύδο ή στον Έβρο, στην Αθήνα ή στη Σαλονίκη, στη Μπανγκόγκ ή στο Ρέικιαβικθα βρεθεί μια αδελφή ψυχή, μπορεί και δυο και τρεις, που θα βρουν το βιβλίο μου στο σκονισμένο ράφι ενός βιβλιοπωλείου που ετοιμάζεται να κλείσει, θα το ανοίξουν, θα νιώσουν το ανατρίχιασμα που προκαλεί το πάθος των ψυχών που μοιάζουν μεταξύ τους, θα λαμπυρίσει ένα δάκρυ στα καθαρά τους μάτια και θα κατασιγάσει τότε ο κοχλασμός των αισθημάτων μου και μια ηρεμία, μια γαλήνη θα απλωθεί στο νου και στη καρδιά μου».

Το νέο βιβλίο του Γιώργου Σιώμου είναι μια κατάθεση ψυχής, ένας ώριμος καρπός ενός λαϊκού ανθρώπου που έχει εντρυφήσει στα ανθρώπινα και με ντομπροσύνη, ειλικρίνεια και τόλμη ξέρει με ωραίο τρόπο να λέει αλήθειες με καθαρά λόγια που προκαλούν γνήσια συγκίνηση, γιατί μας θυμίζουν την χαμένη μας ανθρωπιά, γι’ αυτό σίγουρα θα είναι καλοτάξιδο και θα βρει πολλές αδελφές ψυχές...

Στέργιος Πουρνάρας, φιλολόγος,
Πρόεδρος Συνδέσμου Γραμμάτων και Τεχνών ΠΕ Γρεβενών

 

πηγή: https://greveniotis.gr

Ζαν Πωλ Σάρτρ, Οι λέξεις

Ο Σαρτρ δημοσίευσε τις ΛΕΞΕΙΣ το 1964, η σύνθεσή του τον απασχόλησε τουλάχιστον μια δεκαετία. Στο βιβλίο αυτό (μέσα απ' το οποίο του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ, που το απέρριψε), αφηγείται την παιδική του και εξηγεί πως, μέσα από τις λέξεις και την ανάγνωση, ανακάλυψε την ύπαρξη. Σταδιακή οικοδόμηση μιας εικόνας του εαυτού όπου κυριαρχεί μια ναρκισσιστική προβληματική, την οποία ωστόσο ο συγγραφέας αρνείται, ενώ οι έννοιες του ατομικού και του καθολικού αποτελούν τις θεμελιώδεις ιδέες του πονήματος. 

Οι λέξεις του Ζαν-Πωλ Σαρτρ θεωρούνται σήμερα ανά τον κόσμο ένα κλασικό έργο στο είδος της αυτοβιογραφίας. Φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ (1905-1980) υπήρξε μια από τις μείζονες πνευματικές φυσιογνωμίες του 20ου αιώνα και ο διασημότερος εκπρόσωπος του Υπαρξισμού στη Γαλλία. Το έργο του αλλά και η σθεναρή πολιτική του στράτευση επηρέασαν βαθύτατα μια ολόκληρη γενιά στοχαστών, από τον Ντελέζ ως τον Αλαίν Μπαντιού, για τους οποίους, όπως οι ίδιοι το ομολόγησαν, ο Σαρτρ είχε παίξει το ρόλο ενός σωκρατικού προτύπου, που εξακολουθεί να εμπνέει καινούργιες γενιές αναγνωστών.
Οι Λέξεις κυκλοφορούν ξανά στην Ελλάδα σε νέα αναθεωρημένη μετάφραση και επίμετρο με συνεντεύξεις και χρονολόγιο του συγγραφέα. 

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

πηγή: politeianet.gr

Ντέηβιντ Φοντάνα, Η ψυχολογία του εφήβου

Πρόκειται για ένα εξαιρετικά περιεκτικό βιβλίο που εξετάζει το σύνολο των παραγόντων που ενέχονται στο διδακτικό έργο και απευθύνεται τόσο στον υποψήφιο δάσκαλο και καθηγητή όσο και στον εν ενεργεία εκπαιδευτικό, στον οποίο προσφέρει συμπληρωματικές γνώσεις και λύσεις. Παράλληλα όμως δίνει στους γονείς μια συνολική εικόνα των δυνατοτήτων και των προβλημάτων των παιδιών τους. 

Πιο αναλυτικά, ο συγγραφέας εξετάζει την ψυχολογία του παιδιού από τη γέννησή του ως την αποφοίτηση από το λύκειο, σε γνωστικό, συναισθηματικό, ηθικό και κοινωνικό επίπεδο, μελετώντας τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, την ανάπτυξη της νοημοσύνης, της δημιουργικότητας, των δεξιοτήτων και της ηθικής και κοινωνικής του υπόστασης και παράλληλα προτείνει κατευθύνσεις και λύσεις. (. . .) 

(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

πηγή: politeianet.gr

Ηλίας Κουρκούτας, Η ψυχολογία του εφήβου

Η εφηβεία είναι αναμφισβήτητα ένα κρίσιμο και σημαντικό στάδιο στη ζωή του ανθρώπου, με την έννοια ότι αυτή την περίοδο το άτομο καλείται να προχωρήσει στην αυτοανακάλυψή του, να δημιουργήσει και να απαρτιώσει την νέα του ταυτότητα, να αυτονομηθεί ως προσωπικότητα και να ενταχθεί υπεύθυνα στον κόσμο των ενηλίκων. Το παρόν βιβλίο εξετάζει τη συγκεκριμένη περίοδο ακριβώς υπό αυτό το πρίσμα. 

Με δεδομένες τη ρευστότητα της σύγχρονης οικογενειακής δομής και τις ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές που η εποχή μας επιφυλάσσει για τους ανθρώπους, άρα και για τους εφήβους, ο συγγραφέας επιλέγει να επικεντρωθεί στα νέα χαρακτηριστικά φαινόμενα και προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα ο νέος άνθρωπος στην πορεία προς την ωρίμανσή του. Εκτός από τις βιοσωματικές, ψυχοκοινωνικές και συναισθηματικές αλλαγές που είναι χαρακτηριστικές αυτής της περιόδου, στο βιβλίο αναλύονται φαινόμενα που σχετίζονται σχεδόν αποκλειστικά με την εφηβεία: η κρίση της εφηβείας, οι δυσκολίες αποχωρισμού και εξατομίκευσης, η αυτονόμηση, οι αποκλίνουσες και προβληματικές συμπεριφορές, και, το σημαντικότερο, ο ρόλος των γονέων και των εκπαιδευτικών στην ανατροφή των εφήβων και στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που εμφανίζονται αυτή την εποχή. 

Εμπλουτισμένο με πολυάριθμα παραδείγματα και κλινικές περιπτώσεις, το βιβλίο ερμηνεύει και δίνει ένα νέο στίγμα στην προσέγγιση των εφήβων και στην πορεία τους προς την ατομικότητα και την ενήλικης ζωής. 

(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

 πηγή: politeianet.gr

Βλαντιμίρ Ποτέμκιν, Ιστορία της Διπλωματίας

Η ανάλυση της εξωτερικής πολιτικής των ευρωπαϊκών κρατών από την αρχαιότητα ως και τον 19^ο αιώνα με όλο το διπλωματικό παρασκήνιο που κρύβεται πίσω από τα ιστορικά γεγονότα παρουσιάζεται στο βιβλίο «Ιστορία της Διπλωματίας», που υπογράφει ο Ρώσος Ποτέμκιν ή καλύτερα που το επιμελείται, αφού πρόκειται για συλλογικό έργο: Πρόκειται για μια παλιά έκδοση του 1974, εξαντλημένη ίσως, που παρουσιάζει τα κίνητρα των ηγεμόνων (οικονομικά, πολιτικά, προσωπικά…), τις μεθοδεύσεις που χρησιμοποίησαν για να πετύχουν τους στόχους τους, τις ασταθείς πολιτικές ισορροπίες μεταξύ των κρατών οι οποίες συχνά διασαλεύονταν, τις Διεθνείς Σχέσεις και την εξέλιξη τους.

Έτσι φωτίζονται καλύτερα οι πόλεμοι, οι συμμαχίες, οι συνθήκες ειρήνης, οι Διασκέψεις κι αποκαλύπτονται τα βαθύτερα αίτια πολλών ιστορικών γεγονότων! Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο σχηματισμός για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία  του θεσμού των εθνικών κρατών στην Ευρώπη από τον 16^ο αιώνα και μετά. Επίσης η δημιουργία του παπικού κράτους και οι διπλωματικές μεθοδεύσεις που επινοούνταν κάθε φορά από διάφορους ηγεμόνες και τις οποίες έχουμε κληρονομήσει μέχρι σήμερα! 

Το έργο χωρίζεται σε τρεις τόμους:

 1^ος τόμος: Η ιστορία της διπλωματίας από την αρχαιότητα ως και το Μεσαίωνα

 2^ος   »      : Νεώτεροι χρόνοι: απ’ τον 16^ο –18^ο αιώνα (δημιουργία των πρώτων εθνικών κρατών:     (Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία,Ολλανδία, Δανία, Αγγλία, Ρωσία, ΗΠΑ)           

3^ος   »      : Νεώτεροι χρόνοι:  19^ος αιώνας(νέα εθνικά κράτη: Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία)

πηγή: http://neaanagnosi.blogspot.com

Γκέοργκι Λούκατς, Θεωρία του μυθιστορήματος

Επανάσταση ή προσπάθεια δίχως αύριο; Η εμφάνιση του νέου μυθιστορήματος, οι πολεμικές που εγείρει, η επίδραση που ασκεί στη λογοτεχνική δημιουργία τοποθετούν το μυθιστορηματικό είδος στο επίκεντρο γόνιμων θεωρητικών ενασχολήσεων και προβληματισμών.

Η Θεωρία του Μυθιστορήματος, ένα από τα πρώτα έργα του Lukacs, ανταποκρίνεται στη συγκυρία της εποχής του, συγκεντρώνοντας όλα τα στοιχεία μίας εύστοχης και εποικοδομητικής συμβολής. Προσεγγίζοντας το ζήτημα της μεγάλης επικής λογοτεχνίας στις σχέσεις της με την κοινωνία και τον πολιτισμό, ο συγγραφέας περιγράφει τις ιδιότυπες μορφές της εποποιίας και της τραγωδίας, της νουβέλας και του ειδυλλίου, αναδεικνύοντας ταυτοχρόνως τις χαρακτηριστικές δομές του μυθιστορήματος.

Εφαρμόζοντας την αναλυτική του μέθοδο στο έργο του Δάντη, του Θερβάντες, του Μπαλζάκ, του Τολστόι, του Ντοστογιέφσκι συγκροτεί συγκεκριμένες έννοιες και κατηγορίες, αποδίδοντας στις ευρύτερες επιστημολογικές αναζητήσεις την πραγματική φιλοσοφική και ιστορική τους διάσταση.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

πηγή: www.politeianet.gr