Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Antoine de Saint-Exupéry - Ο μικρός πρίγκηπας

    
     Ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ (29 Ιουνίου 1900 - 31 Ιουλίου 1944) (Πλήρες όνομα Αντουάν-Ζαν-Μπατίστ-Μαρί-Ροζέ ντε Σαιντ-Εξυπερύ - Antoine-Jean-Baptiste-Marie-Roger de Saint-Exupery) ήταν Γάλλος συγγραφέας, γνωστός στο ευρύ κοινό από το βιβλίο του «Ο Μικρός Πρίγκιπας», το οποίο μεταφράστηκε σε περίπου 60 γλώσσες και έρχεται τρίτο σε πωλήσεις βιβλίο στην παγκόσμια ιστορία, μετά απ' τη Βίβλο και το Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ. Ο Εξυπερύ δεν ήταν όμως ένας διηγηματογράφος, αλλά ένας βαθύς φιλόσοφος που αποτύπωνε τη ζωή κι ανέλυε τον προορισμό της. Από την άποψη αυτή το έργο που τον χαρακτηρίζει απόλυτα είναι τα βιβλία του «Γη των Ανθρώπων» και το «Ταχυδρομείο του Νότου», που αποτελούν το απάνθισμα της φιλοσοφίας του.
Αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αφιερώθηκε στην κατάκτηση των αιθέρων της πολιτικής αεροπορίας, της οποίας είναι ιστορικά απ' τους μεγάλους προδρόμους , ήταν ηγετικός παράγων της δημιουργίας της πρώτης διεθνούς γαλλικής εμπορικής εταιρείας από την οποία ξεπήδησε η Air France, ήταν δοκιμαστής αεροπλάνων της Air France και πολέμησε στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην πτώση της Γαλλίας, όπου και παρασημοφορήθηκε για να σκοτωθεί τελικά το 1944. Η Γαλλία και οι γαλλόφωνες χώρες τιμούν με το όνομά του σωρεία δρόμων και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Το διεθνές αεροδρόμιο της Λυών ονομάζεται Σαίντ-Εξυπερύ.
Τα βιβλία του και η ζωή του έχουν γίνει θέματα περίπου 10 ταινιών, αν και μερικές από αυτές έχουν χαθεί από τις προπολεμικές ταινιοθήκες.

     Το βιβλίο του «Ο Μικρός Πρίγκιπας» γράφηκε μεν για παιδιά, αλλά είναι ένα αρκετά φιλοσοφημένο έργο το οποίο κατακρίνει και ειρωνεύεται τον κόσμο των μεγάλων. Τα σχέδια του βιβλίου είναι δικά του. Στον Μικρό πρίγκιπα υπάρχουν σχεδόν ανεξάρτητα κεφάλαια με μια μικρή διδακτική ιστορία στο καθένα. Το βιβλίο λοιπόν, είναι αντιπολεμικό και μιλά για την αγάπη και τη φιλία, οι οποίες για να αναπτυχθούν πρέπει να υπάρχει ειρήνη. Είναι ένα συμβολικό παραμύθι που γράφτηκε στην Αμερική, όπου είχε καταφύγει ο συγγραφέας μετά την υποταγή της Γαλλίας στη Γερμανία. Το περιεχόμενό του είναι ένα μήνυμα στη δοκιμαζόμενη πατρίδα του μακριά απ' την οποία νιώθει εξόριστος, χαμένος, όπως ο μικρός πρίγκιπας μακριά απ' τον πλανήτη του. Υπάρχουν παραμυθικοί ρόλοι: πρίγκιπας, τριαντάφυλλο, αλεπού, καθώς και συμβολισμοί που υποκρύπτουν: βαθμιαία πορεία προς τη γνώση μέσω της κοινωνικοποίησης, μετάβαση από τον κόσμο του παιδιού στη ζωή, στις σχέσεις και υποχρεώσεις του ενηλίκου.

     Από μια τυχαία φράση που βρέθηκε ανάμεσα στα τελευταία του χειρόγραφα και έλεγε: …«Κάποια μέρα θα χαθώ πάνω σε έναν μαρτυρικό σταυρό που θα είναι η Μεσόγειος»… σχεδόν όλοι πίστεψαν ότι ο Εξυπερύ αυτοκτόνησε καθώς ήταν πολλαπλά λυπημένος απ' την απώλεια των συντρόφων του, την αδιαφορία της γυναίκας του και την στάση του Στρατηγού Ντε Γκωλ, ο οποίος είχε πεισματωθεί από την αρχική άρνηση του συγγραφέα να ενταχθεί στο Γκωλικό στρατόπεδο. Εντούτοις στις αρχές του 2008 , ένας παλαίμαχος Γερμανός πιλότος, ο Χόρστ Ρήπερτ, 88 ετών, δήλωσε ότι πολύ πιθανόν αυτός ήταν εκείνος που τον κατέρριψε συνδυάζοντας την μέρα και τον τόπο όπου εντοπίστηκε το αεροπλάνο του Εξυπερύ. Δήλωσε μάλιστα ότι ως νέος θαύμαζε τον συγγραφέα και θα ευχόταν τελικά να μην ήταν εκείνος που τον είχε καταρρίψει.
       
     Μια φράση του που έχει χαραχτεί συχνά σε πλάκες ως το πιο αυθεντικό ρητό του που τον αντιπροσωπεύει είναι η παρακάτω :
«Το ουσιώδες διαφεύγει από τα μάτια, βλέπει κανείς σωστά μόνο με την καρδιά»

πηγή: Βικιπαιδεία

Dante Alighieri - Η Θεία Κωμωδία

     
    Η Θεία Κωμωδία διαιρείται σε τρία μέρη: Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος, το καθένα αποτελούμενο από 33 ωδές ή τραγούδια (canti). Η Κόλαση περιέχει επιπλέον μια εισαγωγική ωδή. Ο αριθμός τρία είναι κυρίαρχος σε όλο το ποίημα και η χρήση του δεν θεωρείται τυχαία. Οι ωδές είναι επίσης γραμμένες σε ενδεκασύλλαβο στίχο και η ρίμα ακολουθεί τη δομή ΑΒΑ ΒΓΒ ΓΔΓ . . . ΨΩΨ Ω, δηλαδή δομή τριών στίχων (terza rima). Η Θεία Κωμωδία υπήρξε το πρώτο μεγάλο αφηγηματικό ποίημα στην οποία έγινε χρήση αυτής της ρίμας, αν και μία παρόμοια μορφή χρησιμοποιήθηκε προγενέστερα από τους τροβαδούρους
Ο Δάντης, σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι του στον Άδη, το οποίο ξεκινά – κατά την πιθανότερη εκδοχή – την Μεγάλη Παρασκευή του 1300, στις 8 Απριλίου και ενώ ο Δάντης είναι τριάντα πέντε ετών. Το ταξίδι παρουσιάζεται ως αληθινό, κυρίως μέσω της χρήσης πλήθους στοιχείων που παραθέτει ο Δάντης σχετικά με αυτό και των λεπτομερειών που δίνονται με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Οι ώρες, οι τοποθεσίες και το δρομολόγιο του αφηγητή καταγράφονται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια.

     Κατά το πέρασμά του από την Κόλαση και το Καθαρτήριο, ο ποιητής συνοδεύεται από τον δάσκαλό του Βιργίλιο, ενώ η πορεία του στον Παράδεισο γίνεται με την παρουσία της Βεατρίκης, ο χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει το γυναικείο πρότυπο κατά τον Δάντη και βασίζεται πιθανότατα στη Βεατρίκη Πορτινάρι, υπαρκτό πρόσωπο στη ζωή του Δάντη. O Δάντης έκανε επίσης αναφορά στη Βεατρίκη, στο έργο La Vita Nuova, ωστόσο στη Θεία Κωμωδία θεωρείται πως εκφράζεται με ιδανικό τρόπο ο έρωτάς του προς το πρόσωπό της.

     Μία από τις λεπτομέρειες της Θείας Κωμωδίας είναι πως κάθε ένα από τα τρία μέρη της κλείνει με τη λέξη άστρα.

πηγή: Βικιπαιδεία

Αντρέι Ταρκόφσκι - Σμιλεύοντας το χρόνο


"Έργο του σκηνοθέτη είναι να αναδημιουργήσει τη ζωή: την κίνησή της, τις αντιφάσεις της, τη δυναμική και τις συγκρούσεις της. Καθήκον του είναι να αποκαλύπτει κάθε ιώτα της αλήθειας που είδε , ακόμα κι αν δεν την αποδέχονται όλοι. Φυσικά, ένας καλλιτέχνης μπορεί να χάσει το δρόμο του. Ωστόσο ακόμα και τα λάθη του μπορεί να έχουν ενδιαφέρον, αρκεί να είναι ειλικρινή, για τί αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα της εσωτερικής του ζωής, των περιπλανήσεων και του αγώνα στον οποίο τον εξώθησε ο εξωτερικός κόσμος. (Άλλωστε κατέχει κανείς ποτέ όλη την αλήθεια;) Κάθε συζήτηση για το τι μπορούμε να δείξουμε στην οθόνη και τι όχι είναι απλώς πεζή και αήθης απόπειρα διαστροφής της αλήθειας...”
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.

«Βασικά, με το “Σμιλεύοντας το χρόνο”, δεν υποστήριξα τίποτε καινούργιο - αμφιβάλλω αν υπήρξε έστω και μία λέξη δική μου. Η όποια αξία του εντοπίζεται στο γεγονός ότι, σμιλεύοντας το χρόνο, έπαψα να είμαι ο Ταρκόφσκι που αντιπαθούσα κι έγινα ο Ταρκόφσκι που θαυμάζεις εσύ κι όλοι οι άλλοι. Τα ίδια, πάνω-κάτω, πίστευα και έγραφα από παλιά. Όμως ο λόγος που δεν δημοσίευσα το Μαρτυρολόγιο όσο ζούσα ήταν ακριβώς επειδή αισθανόμουν (φοβόμουν, είναι η αλήθεια) ότι οι ιδέες και οι απόψεις μου ακούγονταν σαν διαμαρτυρίες κάποιου που πασχίζει για την αναγνώριση. Μην κοιτάς που η επιτυχία μου χτύπησε την πόρτα νωρίς, στα 30 μου. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να της ανοίξω - μέχρι να πείσω τον εαυτό μου ότι η γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα έχει την ίδια αξία με τη γνώμη που έχω εγώ για τον εαυτό μου. Γι’ αυτό βλέπω με κατανόηση και συμπάθεια όλους εκείνους που, ενώ δημοσιεύουν τις ιδέες τους εν ζωή, αξιώνουν αποδοχή που ταιριάζει σε νεκρούς ήρωες. Προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο. Δεν βρίσκω τίποτε κακό σε αυτό. Αν είχα τη δύναμη και την πίστη τους, δεν θα έκανα ταινίες - θα έβγαζα βιβλία με τα οποία θα κατέκρινα πεποιθήσεις, θα κατακεραύνωνα πρόσωπα και φορείς, όλους αυτούς που με κρατούν στην αφάνεια. Αλλά δεν μου έχει μείνει πια δύναμη - αυτό είναι το πρόβλημα».
Πέτερ Γκάους, Αντρέι Ταρκόφσκι: Συνέντευξη με ένα βρικόλακα εκδ. Εκδημίων, 1999


 πηγή: http://koinotopia.gr/

Linda Marrey - Μιχαήλ Άγγελος


Οι σύχρονοί του θεωρούσαν τον Μιχαήλ Άγγελο τον μεγαλύτερο ίσως καλλιτέχνη όλων των εποχών, το αρχέτυπο της καλλιτεχνικής μεγαλοφυίας. Στην έγκυρη και καλογραμμένη αυτή μονογραφία της, η Λίντα Μάρεϋ εξετάζει όχι μόνο το έργο του Μιχαήλ Άγγελου ως ζωγράφου, γλύπτη, αρχιτέκτονα και ποιητή, αλλά και τις πολιτικές και θρησκευτικές συνθήκες της εποχής του, που επηρέασαν σημαντικά τη μακρά και πάντα μοναχική πορεία του ως καλλιτέχνη.


πηγή: http://www.ebooktime.gr

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Lautreamont - Τα άσματα του Μαλντορόρ



"Ωστόσο δεν παραπονιέμαι. Δέχτηκα τη ζωή σαν τραύμα, κι απαγόρευσα στην αυτοκτονία να θεραπεύσει την ουλή. Θέλω να βλέπει ο Δημιουργός, την κάθε στιγμή της αιωνιότητάς του, εμένα, το χαίνον ρήγμα. Είναι η ποινή που του επιβάλλω. Τα άλογα δεν πρέπει ν’ ακούσουν αυτά που λέμε. Θα μπορούσαν ίσως και να μας καταλάβουν αγαπημένε γυιέ του ωκεανού. Κακό δικό τους –γιατί θα υπέφεραν ακόμα πιο πολύ! Τα άλογά μας, κάλπαζαν κατά μήκος της όχθης, σα να δραπέτευαν απ’ το βλέμμα του ανθρώπου".

Ο Κόμης του Λωτρεαμόν αποτελεί μια από τις σκοτεινότερες και σπουδαιότερες φιγούρες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Γεννημένος το 1846 στην Ουρουγουάη από πλούσια οικογένεια Γάλλων, ο Ιζιντόρ Ντυκάς - όπως ήταν το πραγματικό του όνομα-, κατάφερε μόλις στα 24 του, να ολοκληρώσει τα «Άσματα του Μαλντορόρ» και να πεθάνει. Τα «Άσματα του Μαλντορόρ», το βαθύ αυτό ποιητικό έργο μιας καταραμένης ιδιοφυίας, δεν εκδόθηκε ποτέ ενόσω ο δημιουργός του βρισκόταν στη ζωή, καθώς θεωρήθηκε από τους υποψήφιους εκδότες της εποχής προκλητικό και ικανό για ποινικές διώξεις. Χρειάστηκε μισός αιώνας, για να ανακαλυφθεί -σχεδόν τυχαία- η μυθική προσωπικότητα του Λωτρεαμόν από τους Σουρεαλιστές το 1917, οι οποίοι και θα τον χρήσουν αμέσως πρόδρομό τους, εξαιτίας αυτού και μόνο του συγκλονιστικού του έργου.

(πηγή: http://www.culturenow.gr/Theatre/Lautréamont_-_Maldoror_-_Eγκώμιο_Mιας_Mεταμόρφωσης:_Μια_παράσταση_της_Bijoux_de_Kant_στο_Ίδρυμα_Κακογιάννη.html)
 

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Σενέκας - Για μια ευτυχισμένη ζωή


Η ηθική πραγματεία "Για μια ευτυχισμένη ζωή" ("De vita beata"), που δεν σώζεται πλήρης, έχει γραφτεί στα τέλη της δεκαετίας του 50 μ.Χ. και απευθύνεται στον αδερφό του Σενέκα, Νοβάτο, που τώρα φέρει το καινούριο όνομα Γαλλίων· το έργο έχει τη μορφή απολογίας για τον τρόπο ζωής του φιλοσόφου - ασυνεπή, σύμφωνα με τις κατηγορίες πολλών.
Ο κύριος όγκος του πεζού έργου του Σενέκα έχει καθαρή φιλοσοφική χροιά και, όσο κι αν ήταν μεγάλη η επίδραση των Πυθαγορείων στη σκέψη του, το έργο του αποτελεί σπουδαιότατη πηγή της ιστορίας του στωικισμού, στον οποίο ο συγγραφέας έδωσε πνευματικότερη μορφή και τον οποίο έκανε πολύ πιο ανθρώπινο.

(πηγή: http://www.biblionet.gr/book/86168/Seneca,_Lucius_Annaeus/Για_μια_ευτυχισμένη_ζωή)

Μάρκος Αυρήλιος - Εις Εαυτόν


[...]
"Ένδον σκάπτε"
             Μάρκος Αυρήλιος
Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος (121-180 μ.Χ.) έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σ' ένα αντίσκηνο στις όχθες του Δούναβη, στα βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας, ως επικεφαλής της στρατιωτικής άμυνας ενάντια στις γερμανικές εισβολές. Εκεί, στην πρώτη γραμμή του πολέμου, έγραψε το ''αιώνιο ευαγγέλιο'', σύμφωνα με τη ρήση του Ρενάν, το περίφημο φιλοσοφικό ημερολόγιο ''Εις εαυτόν'': κατέγραψε τις σκέψεις του, όχι ως προσωπικές εξομολογήσεις, αλλά με τη μορφή φιλοσοφικής άσκησης, ώστε να κρατήσει το νου του ατάραχο και να γαληνέψει την ψυχή του, παίρνοντας δύναμη από τις διδαχές του Σωκράτη και του Πλάτωνα, αλλά κυρίως από τη στωική φιλοσοφία, όπως την είχε διδαχθεί από τον πρώην δούλο του και μετέπειτα δάσκαλό του, τον Επίκτητο. Αναζητώντας ένα σταθερό σημείο ανάμεσα στο χάος και στη βία που τον περιέβαλε, στράφηκε στη φιλοσοφία κι έγινε ο ίδιος φιλόσοφος, προσφέροντας στον παγκόσμιο πολιτισμό ένα κορυφαίο πνευματικό έργο.
Δεκαοκτώ αιώνες πέρασαν από τότε και τα ''Εις εαυτόν'', τα 12 βιβλία των στοχασμών του τα οποία συνέγραψε στην ελληνική γλώσσα, παραμένουν επίκαιρα και διαχρονικά, όπως όλα τα κλασικά έργα, συνεχίζοντας να δίνουν στον αναγνώστη τους έναν τρόπο ζωής και σκέψης που θα τον ανυψώσει από τη φθορά της καθημερινότητας και της επιβίωσης και θα τον οδηγήσει στην αλλαγή αντίληψης και ερμηνείας της πραγματικότητας. Απέναντι ''στην κενότητα των επιδείξεων, τα δράματα επί σκηνής, τα ποίμνια, τις αγέλες... τα αχθοφόρα μυρμήγκια, τα τρεχαλητά των φοβισμένων ποντικιών, τις μαριονέτες με σπασμωδικές κινήσεις'', ο Μάρκος Αυρήλιος αντιπροτείνει την πραότητα, την αταραξία και την απόλυτη αυτοκυριαρχία, χωρίς όμως αλαζονεία και σκληρότητα απέναντι στις ανθρώπινες αδυναμίες, αφού, ακολουθώντας τη σωκρατική οδό, ερμηνεύει το κακό ως άγνοια του καλού. Ο φωτισμένος νους, όμως, θα επιλέξει με ελεύθερη βούληση το καλύτερο, θα κρατηθεί σ' αυτό και δεν θα επιτρέψει σε τίποτα και σε κανέναν να τον κάνουν χειρότερο άνθρωπο - γιατί αυτή είναι η μοναδική, πραγματική βλάβη που μπορεί κάποιος να υποστεί.
Τα παραπάνω αποτελούν μόνο μερικά ψήγματα φωτός από την αθάνατη λάμψη του φιλοσοφικού αυτού φάρου - όσα ο περιορισμένος χώρος μιας παρουσίασης επιτρέπει. [...]. Κι αν κάτι απομένει να ειπωθεί, είναι ότι αν ανοίξετε τις σελίδες του βιβλίου και αφεθείτε στο φως του, δεν θα το κλείσετε ποτέ, ούτε θα το αφήσετε να σκονίζεται στη βιβλιοθήκη σας. Θα το διαβάζετε ξανά και ξανά, έστω και αποσπασματικά, αντλώντας από την ανεξάντλητη πηγή του...

Αγγέλα Γαβρίλη

(πηγή: http://www.diavasame.gr/book.cfm?itemID=560)

Σαρλ Μπωντλαίρ - Αποφθέγματα παρηγοριάς για τον έρωτα


Τα "Αποφθέγματα παρηγοριάς για τον έρωτα", ένα νεανικό γραπτό του Σαρλ Μπωντλαίρ αποτελεί ένα ντοκουμέντο που φωτίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό τη μορφή του ποιητή και του αναλυτή, και σίγουρα τους ταιριάζει απόλυτα, στο ανθρώπινο επίπεδο η διατύπωση που κάποια στιγμή χρησιμοποίησε, ο νεαρός απολογητής του Ρομαντισμού στην τέχνη: "Η πιο πρόσφατη έκφραση της Ομορφιάς".

Στο δοκίμιο "Ο ζωγράφος της μοντέρνας ζωής", ο συγγραφέας πέραν πάσης αμφιβολίας εκθέτει με την μεγαλύτερη πληρότητα τις αποφάσεις του για την μοντέρνα τέχνη, εξού και η σημασία του για τον σύγχρονο αναγνώστη.

(πηγή: http://www.biblionet.gr/book/72008/Baudelaire,_Charles,_1821-1867/Αποφθέγματα_παρηγοριάς_για_τον_έρωτα._Ο_ζωγράφος_της_μοντέρνας_ζωής)

Μαρσέλ Σβόμπ - Μίμοι


"Αγαπώ τη λέξη "παρακμή", δηλώνει ο Paul Verlaine, λέξη αποστίλβουσα πορφύρα και χρυσάφι... Αποποιούμαι, βεβαίως, οποιονδήποτε προσβλητικό καταλογισμό εκπτώσεως. Η λέξη προϋποθέτει, αντιθέτως, αβρούς λογισμούς έσχατου πολιτισμού, μια λογοτεχνική παιδεία, ψυχή ικανή για έντονες ηδονές... είναι η τέχνη του να αποθνήσκεις εν ευμορφία."

Ο αναγνώστης εύκολα θα αναγνωρίσει ορισμένα από τα παραπάνω ως εμφανή χαρακτηριστικά των "Μίμων" (1893) του Marcel Schwob (1867-1905), κείμενο που θεληματικά αυτοτοποθετείται την ώρα του αποστίλβοντος θανάτου του αρχαίου κόσμου, εμπνευσμένο από την έξοχη λογοτεχνική γνώση του δημιουργού του, γραμμένο με έντονη συγκίνηση και ψυχή ικανή για ηδονές.

Οι "Μίμοι" φέρουν τα σημάδια μιας παρακμιακής δημιουργίας: παίρνουν τέλος με τον θάνατο του θεού Πανός, μία από τις παραδόσεις που συνταράζουν τη συμβολική και παρακμιακή λογοτεχνία. "Ο μέγας Παν απέθανε!" είναι η φράση που γράφει το τέλος του αρχαίου κόσμου. Ο Schwob διαλέγει να δηλώσει ακριβώς την εποχή αυτή· ο λόγος του δουλεύει στις παρυφές, λογίζεται στιγμές που συχνά θεωρήθηκαν περιθωριακές, άσημες, χωρίς ιδιαίτερη λάμψη. Και θέλει να αποδώσει το δικό τους σκοτεινό φως, την αλλόκοτη ομορφιά τους.

Ο Marcel Schwob δεν πίστευε στο χάρισμα της δημιουργίας και στην πρωτοτυπία. Ήξερε πως όλα έχουν ειπωθεί, και ξεχαστεί. Η τέχνη του ήταν το χάρισμα του ξεδιαλέγματος και του αμαλγάματος. Ξανάβρισκε την απαρχή όλων των βιβλίων. Δεν αγνοούσε πως τα δικά του βιβλία ήταν φτιαγμένα από τα συντρίμμια πολλών άλλων.

Ξεδιάλεγμα και αμάλγαμα, κι ακόμη επίμονη μνήμη των όσων ξεχάστηκαν, οι "Μίμοι" του Schwob είναι ένα παλίμψηστο. Κείμενο που καθρεφτίζει αρχαία ελληνικά αλλά και λατινικά κείμενα, τους πρώτους επιγόνους που λάτρεψε αυτός, τελευταίος επίγονος, και τους ελάσσονες ξεχασμένες πτυχές, λησμονημένα ράφια της βιβλιοθήκης.

Σκηνές δραματικές, με έσχατη οικονομία των μέσων, που θα μπορούσαν παρ' όλ' αυτά, να παιχτούν σαν μια διαδοχή σκηνών αρχαίου ελληνικού βίου. Μ' αυτή την έννοια οι "Μίμοι" του Schwob απαντούν στους "Μίμους" του Ηρώνδα, μεταλλάσσοντας ποιητικά τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά του μίμου, φορτίζοντας το περιεχόμενο με τη γνώση του αρχαιοελληνιστή και λατινιστή φιλολόγου και με την έμπνευση του παρακμία δραματουργού και λογοτέχνη. Η σιωπή, η ένταση, ο ανήκουστος κλαυθμός, ο τρόμος -τα ανείπωτα.

Η έκδοση συνοδεύεται από επίμετρο και σημειώσεις της μεταφράστριας Λίλιαν Stead - Δασκαλοπούλου, καθώς και εργοβιογραφία.

(πηγή: http://www.biblionet.gr/book/29808/Schwob,_Marcel/Μίμοι )